donderdag, maart 31, 2016

Moira - Een Hemels Sprookje - (Deel 3) - Lilian Gijsbers



Moira
Een Hemels Sprookje
(Deel 3)
Auteur - Lilian Gijsbers


Moira’s weg naar het Licht
Maar de weg van licht en liefde vinden, voerde soms door het duister. Eén van haar liefdes had haar tot het uiterste gevoerd en haar fysiek en emotioneel geweld aangedaan. Ze was te lang bij hem gebleven en moest nu de pijn en het verdriet echt binnen laten komen. Ze begreep dat ze om haar weg naar het licht te vinden, eerst door het duister heen moest. Moira zag in dat de liefdesrelaties die ze had gehad en de vele uren studie die ze achter de rug had, haar meer geleerd hadden dan ze ooit had durven denken. Ze was de mensen die ze om zich heen had gehad en over hun aanwezigheid in haar leven, daarom achteraf, enorm dankbaar. Soms konden mensen dat doen in je leven: je verdriet, boosheid en pijn brengen, maar uiteindelijk geven ze je een les die je alleen kunt leren als je het werkelijk meemaakt. Als Moira had gelezen of van iemand had gehoord dat een vrouw bij een gewelddadige man bleef, dan zou Moira daarover een oordeel hebben gehad. Nu ze zelf in deze situatie had verkeerd, kon ze milder oordelen over deze vrouwen. De liefde kan soms omkeren tot angst, of je beperken. Het is niet vanzelfsprekend om in vrijheid met iemand waarvan je zielsveel houdt samen te zijn. Soms zorgt het voor je eigen gevangenis, waaruit alleen jijzelf kan losbreken. Moira huilde toen ze dit in haar dagboek zat te schrijven. Deze relatie had perfect kunnen zijn, maar het mocht niet zo zijn. Ze groeiden zo dicht naar elkaar, dat ze elkaar pijn gingen doen. Onbegrijpelijk. Het was goed dat ze uit elkaar waren. Daarna was ze pas echt gaan leven. Ze had geleerd grenzen te bepalen. Ze had gevoeld dat liefde kan leiden tot angst en agressie. Ze had ervaren dat ze ondanks die gevoelens van iemand kon houden, maar er tegelijkertijd bang voor kon zijn. Uiteindelijk was ze sterker dan ooit door geworden. Ze had een harde les geleerd. Hij was, zo begrijpt ze nu, alleen de boodschapper geweest. Hij had haar via de harde weg iets geleerd en door hem was ze gaan beseffen wat ze echt zocht in een relatie. Toen een nieuwe liefde op haar pad kwam begreep ze precies waarom hij nodig was geweest. Dus Moira was hem uiteindelijk toch dankbaar. Ze voelde een nieuwe kracht in zichzelf. “Ik heb voor mezelf gekozen. Ik mag er zijn zoals ik ben en als iemand mij niet zo kan accepteren, dan houdt het op. Ik blijf mijn eigen ik trouw”
Terugkijkend op haar jonge leven viel het Moira op dat er veel mensen op haar levenspad mee hadden gewandeld die haar leven een hele nieuwe wending hadden gegeven. Schijnbaar eenvoudige ontmoetingen zorgden soms voor een levenslange hechte vriendschap. Moira zag deze mensen, die ze zo intens liefhad, als de leraren in haar leven. Als mensen, die haar belangrijke lessen gaven om haar leven te laten lopen volgens het Goddelijke plan. Ze wist dat er een soort vooropgezet plan was voor elk mens dat leefde. Men noemt dat ook wel de blauwdruk en die blauwdruk bevat ook de levenslessen die je zou moeten leren in dit leven.
Sommige mensen besluiten om af te wijken van de levenslessen, maar Moira zocht juist naar de weg die haar precies volgens haar blauwdruk zou laten leven. Dat het geen gemakkelijke weg zou zijn, wist ze ook. Maar het zou ook een weg zijn die ze hoe dan ook aankon. Ze was ervan overtuigd dat de blauwdruk op haar lijf geschreven was. Dat elk mens een eigen unieke blauwdruk heeft en dat moeilijke levenslessen pas plaatsvinden als je ze kunt dragen.

Na haar studies te hebben afgerond wilde Moira op avontuur. Ze had zo lang in het keurslijf van school geleefd, dat ze nu iets wilde doen wat ze echt leuk vond. Ze zou het liefste ver weg gaan en dacht toen dat ze dat niet kon doen vanwege haar relatie, maar Jens was er de man niet naar om Moira tegen te houden. Dus ze voelde zich vrij om te gaan. Ze ging op ontdekkingsreis: een seizoen in het buitenland werken. Ze ging werken in een hotel in Spanje en sliep in een appartementje in de buurt. Het was hard werken, maar ze kreeg behalve een salaris ook een prima verzorging met kost en inwoning. Alles wat Moira verdiende, kon ze dus voor leuke dingen gebruiken. Ze had de tijd van haar leven en merkte, dat ze steeds meer loskwam van haar vriend. Het voelde zo goed nu ze hier van een afstand kon bezinnen op haar leven. Ze dacht aan hoe haar leven zou zijn als ze terugkwam in Nederland. Of zou ze voor altijd in het buitenland blijven? Nee, ze besloot dat ze zeker in haar geboorteland wilde wonen, trouwen en kinderen krijgen. Ze vond het leuk in het buitenland, maar het voelde niet als thuis. Maar of ze in Nederland met hem een leven zou opbouwen, dat leek haar opeens niet meer zo vanzelfsprekend. Na enkele weken in het buitenland werd het Moira duidelijk wat er scheelde aan haar relatie. Hij was eigenlijk precies wat ze altijd in een man gezocht had. Zorgzaam, ambitieus, lang, slank, ruimdenkend, intelligent: de perfecte partner. Hij liet haar vrij en hij moedigde haar avonturen zelfs aan. Maar Moira had lange tijd het gevoel dat er ergens iets miste. Iets wat essentieel was. Nu ze in het buitenland was, begon ze te beseffen, dat wanneer iemand voldeed aan het perfecte plaatje wat zij van een relatie had, nog niet betekende dat hij ook perfect voor háár was. Hij was perfect volgens haar hoofd en haar verstand, maar haar gevoel zei iets heel anders. Ze hielden niet écht van elkaar, was uiteindelijk haar conclusie. Ook hij had een lijstje gemaakt waaraan zijn perfecte partner moest voldoen. Ze moest intelligent zijn, van cultuur houden, blond en slank zijn, ze moest lekker kunnen koken en hem steunen in zijn studie en werk. Het was het stereotype lijstje dat iedereen maakt als het gaat om het zoeken naar een perfecte partner. Moira kwam tot de schrikbarende conclusie, dat ze vergeten was op het lijstje te zetten: dat het een relatie uit liefde moet zijn. Ze was in de perfecte relatie op papier beland, maar die had haar niet de liefde gebracht die ze eigenlijk zocht. Moira belde hem op. Ze moest hem vertellen wat ze zo ver weg van hem vandaan had ontdekt. Maar hij begreep het niet. Hij voelde verdriet, vond dat ze het bij het verkeerde eind had. Het telefoongesprek liep uit op een drama en een eindeloze discussie, uiteindelijk nam Moira haar besluit. “Laten we elkaar vrijlaten. Dan kunnen we eens kijken wat er dan gebeurt. Ik weet gewoon, dat je me uiteindelijk niet zal missen. Alsof je een mooi schilderij van de muur haalt en een half jaar later kijk je naar die plek en dan denk je: hing daar nou ooit een mooi schilderij? Ik mis het eigenlijk helemaal niet.” Hij trok haar mening ernstig in twijfel, maar accepteerde uiteindelijk haar keuze. Moira zette met een vreemd gevoel de telefoon uit, na twee maanden werken in het buitenland, was ze opeens weer vrijgezel. Ze ontmoette wat leuke mannen, flirtte en had lol, maar de echte liefde zou ze hier in het buitenland niet vinden. Ze genoot van haar vrijheid en merkte, dat ze gelijk had gehad wat haar relatie betrof. Ze vond hem een geweldige man, maar ze hield meer als een goede vriend van hem. Niet als de man waarmee ze een gezin wilde stichten. 
Halverwege het seizoen kreeg Moira weer een vreemd voorgevoel. Ze wist dat er iets was: dat er iets belangrijks zou gaan gebeuren, maar kon haar vinger er niet op leggen. Ze werd onrustig, terwijl ze het hier geweldig naar haar zin had. Ze vond haar werk super leuk, maar iets trok haar naar huis. Haar innerlijke stem vertelde haar, diep vanuit haar buik, dat ze naar huis moest gaan. Haar werk en haar spirituele lessen in het buitenland zaten erop. Ze moest afscheid gaan nemen. En omdat Moira wist dat haar intuïtie haar nooit in de steek liet, luisterde ze naar haar gevoel. Ze vroeg een gesprek aan met de manager. Hij begreep haar niet en had geprobeerd haar over te halen om te blijven, maar Moira’s besluit stond vast. Twee weken later zat ze in het vliegtuig naar huis. Ze wist dat er iets belangrijks te gebeuren stond en daarvoor moest ze thuis zijn. Drie maanden eerder dan gepland eindigde haar avontuur in het buitenland, maar ze had in ieder geval veel over zichzelf geleerd. Ze had genoten, ze had vrienden gemaakt en hard gewerkt, maar bovenal het verstandige besluit genomen om haar relatie te beëindigen. Blijkbaar had ze daarvoor een tijdje helemaal op zichzelf moeten zijn. Het resultaat was, dat ze nu op weg was naar een nieuw avontuur thuis. Ze had alleen geen huis meer, haar woonruimte had ze opgezegd voordat ze naar het buitenland vertrok. Dus ze woonde weer bij haar ouders. Moira zette haar vrije leventje voort. Ze werkte overdag als vakantiebaantje in een winkel en in de avonduren ging ze met vriendinnen op stap. Tot in de late uurtjes danste Moira en ze voelde zich steeds meer zichzelf worden. Ze voelde zich lichter dan ooit. Een gevoel van vrijheid en vrolijkheid overspoelde haar. Zo was ze wie ze werkelijk wilde zijn. Ze voelde dat ze op de goede weg was, al was het nog maar een pril gevoel. Haar studentenleven vol met serieuze zaken was ze alweer bijna vergeten en plannen voor de toekomst lagen helemaal open. Moira wilde gaan solliciteren. Een leuke baan vinden en uiteindelijk een eigen huisje zoeken. Ook wilde ze een lieve man vinden. Haar lijstje met eisen voor haar perfecte man had ze helemaal aangepast. Het was veel meer gericht op het gevoel en veel minder op uiterlijke dingen. Ze wilde een man die van kinderen hield, een man die haar vrij zou laten, maar ook veel met haar samen zou willen doen. Een relatie waarin wederzijdse liefde vanzelfsprekend was. Ze wilde met hem kunnen lachen, maar hij zou ook intelligent moeten zijn. Ze wilde diepgaande gesprekken met hem voeren. Op een avond ging ze weer stappen met een vriendin. Lekker dansen en af en toe een drankje. Moira vond de nachtclub waar ze altijd heen gingen wel gezellig, juist omdat je er goed kon dansen. Het publiek dat er kwam was zeer uiteenlopend: jongeren en ouderen door elkaar. Bij de middelste bar hingen wat ouderen, daar was het meestal wat rustiger. Moira en haar vriendin haalden daar hun drankje, want daar kon je ook even zitten. Lekker uitblazen na al dat dansen. En de barman was ook leuk. Af en toe kreeg ze zelfs een gratis drankje van hem. Hij knipoogde naar haar en keek soms naar haar als ze aan het dansen was. Ze voelde zijn ogen gewoon op haar gericht. Maar Moira besteedde er weinig aandacht aan. Barmannen waren immers allemaal hetzelfde. Hij deed dit natuurlijk bij elke vrouw en Moira zocht er niks achter. Maar de weken gingen voorbij en de barman maakte steeds vaker een praatje met haar. Na sluitingstijd bleven zij en haar vriendin nog even hangen. De barman liet ze nog wat drinken. Gratis. Dat was niet gebruikelijk, besefte Moira. Zou deze vlotte man haar echt leuk vinden? De dagen erna hield Moira in de gaten of hij andere vrouwen ook gratis drankjes aanbood en of hij vaak met vrouwen kletste, maar ze zag hem eigenlijk alleen maar keihard werken. Het viel haar op dat hij heel efficiënt was. Dat hij sterk was en heel gemakkelijk contact legde met de mensen die hij bediende. Hij had het direct door wanneer iemand zijn glas leeg had en zorgde ervoor dat elke gast zich welkom voelde. Ze bekeek hem opeens met hele andere ogen. Hij was niet de doorsnee gladde barman, waarvoor ze hem gehouden had. Het werd laat, maar Moira vond het niet erg. Het was tenslotte nog vakantie. Deze 6 weken zou ze nog genieten van haar vrijheid en na de vakantie zou ze serieus gaan solliciteren. Vanavond kon ze best tot in de vroege uurtjes blijven, want ze hoefde de volgende dag pas om 12 uur te beginnen. De barman heette Sander en hij bleek dit werk te doen als bijbaantje om zijn studie mee te betalen. Hij studeerde commerciële economie en omdat het vakantie was, werkte hij nu bijna elke avond achter de bar.
Sander vertelde haar dat hij studeerde in een andere stad en hier werkte hij soms in het weekend achter de bar. Moira vond hem leuk, maar ergens knaagde nog altijd het idee, dat hij net als alle andere barmannen, vast niet zo’n goede reputatie zou hebben. Barmannen waren immers allemaal rokkenjagers. Hij zou vast niet anders zijn. Maar zijn charmante manier van doen sprak Moira wel aan. Twee weken later was hij weer aan het werk en Moira keek af en toe stiekem vanaf de dansvloer of hij naar haar keek. Ze ving zijn blik en keek snel de andere kant op. Moira keek om zich heen en zag dat er meerdere mannen waren die naar haar keken. Ze glimlachte. Ze begreep wel dat ze er nu op haar best uit zag. Door haar werk in het buitenland had haar huid een prachtige bruine teint: een mooie combinatie met haar blonde haar en haar slanke postuur. Vanavond was de zus van Moira ook mee gaan dansen. Ze moest er even uit en Moira vond het gezellig om haar mee te nemen. Even later gingen ze samen wat drinken en Moira’s zus zei direct: “Weet je dat die barman een oogje op je heeft?” Moira keek haar zus verbouwereerd aan: “Ach barmannen. Die doen dat bij elke vrouw.” Maar haar zus was stellig: “Nee, deze man is anders. Hij meent het. Ik vind hem leuk. Als ik geen relatie had, dan zou ik het wel weten. Maar dan nog, hij vindt jou leuk en niet mij.” Moira’s zus was een exotische schoonheid, heel anders dan Moira. Meestal vonden mannen haar aantrekkelijker, maar haar zus had gelijk. Hij keek naar haar en niet naar haar zus. “Zou het dan toch zo zijn? Is deze man geïnteresseerd in mij?” Die avond lag Moira nog een tijdje na te denken in bed. Ze was helemaal alleen, want haar ouders waren twee weken op vakantie. Ze voelde zich ongemakkelijk. De laatste twee weken van de vakantie waren ingegaan en ze had behalve haar bijbaantje weinig te doen. Enkele avonden per week ging ze lekker dansen, maar de andere avonden hing ze een beetje eenzaam thuis voor de televisie. Enkele dagen later besloot ze met een vriendin opnieuw te gaan dansen. Ze hoopte dat het gezellig zou worden. Een verzetje kon ze wel gebruiken. Het was die avond een stuk rustiger dan anders. Veel mensen hadden hun vakantie erop zitten en moesten weer gaan werken. De barman had veel tijd en kletste honderduit met Moira en haar vriendin. Wederom kreeg Moira een gratis drankje en ook al was het maar een flesje water, ze voelde zich gevleid. Ze moest nog autorijden en was verantwoordelijk genoeg om geen alcohol te drinken. Ze praatten over studie en vakantie. Moira vertelde over haar werk in het buitenland, waar ze net van terug was gekomen. En aan het einde van de avond was ze een klein beetje overmoedig. Ze vroeg hem of hij morgen wat te doen had. Stiekem hoopte ze dat hij met haar wilde afspreken, want ze had wel zin in een verzetje. Ze verveelde zich overdag toch maar en wilde hem wel beter leren kennen. Ondertussen waren ze vier weken verder en Moira dacht hem goed te hebben ingeschat en dat hij wel een betrouwbaar type was. Ze sprak af op een openbare plek: een eetcafé, je wist het maar nooit. 
Twee dagen later zaten ze er samen aan de lunch. Sander bleek een vrolijke gesprekspartner die ook erg goed kon luisteren. Moira voelde zich direct bij hem op haar gemak. Buiten de nachtclub waar hij werkte, was het een hele andere persoonlijkheid. Hij was rustig, vriendelijk en ook een beetje verlegen leek het wel: Het type van stille wateren, diepe gronden. Haar intuïtie zei haar dat dit de man van haar leven was. Na twee uur, wist ze het zeker! Hij was degene naar wie ze altijd gezocht had. Hij was de man waarmee ze kinderen wilde. Een vreemd gevoel overviel Moira. Was ze daarom eerder naar Nederland terug gekomen? Moest ze deze man ontmoeten en was haar intuïtie daarom zo sterk geweest? Het was vreemd, maar er kwam een bepaalde zekerheid over haar heen dat het werkelijk zo was. Alle vriendjes die ze had gehad in haar leven. Het was zo vaak misgegaan. Ze had zelfs na de breuk met haar laatste vriendje gedacht dat ze er nooit meer aan zou beginnen. En nu, nog geen drie maanden later, zat ze met een wildvreemde man te kletsen en dacht ze aan kinderen? Dit kon gewoon niet waar zijn. Maar het was zo. Is dit nu liefde op het eerste gezicht? Ze was blij dat ze al haar vooroordelen over barmannen over boord had gegooid en toch met hem had afgesproken. En nu ze hem hier zo zag zitten wist ze dat hij niet het type barman was dat ze bedacht had. Hij was een eerlijke en oprechte man. Dat voelde, nee, dat wist ze gewoon. Waar ze die kennis nu weer vandaan haalde was haar een raadsel, maar ze vertrouwde er blind op. Ergens was het voelen overgegaan in weten, helder weten. De middag schoof, bijna tijdloos, over in de avond. Moira moest nog helemaal naar huis rijden. Maar galant als Sander was, bood hij haar aan bij hem te logeren. Hij zou wel op de bank slapen. Moira was dankbaar. Ze vond het vreemd dat ze hem zo vertrouwde, maar ze besloot bij hem te blijven slapen. Sander was op en top een gentleman en zorgde de volgende ochtend voor een heerlijk ontbijt. Moira moest gaan werken. “Zal ik je na je werk komen ophalen? Ik hoef vanavond niet te werken en dan kunnen we samen een hapje eten.” Moira voelde haar hart tekeer gaan en bracht een bibberig “ja” uit. Die dag kon ze haar aandacht moeilijk bij haar werk houden. Met haar collega besprak ze de ontmoeting met Sander en die avond kwam hij haar ophalen. Haar collega knipoogde naar Moira. Ze vond hem leuk. Moira ging gezellig met hem uit eten en wederom verliep de avond in een roes. “Blijf je vanavond weer?” Moira dacht even na. “Ik moet schone kleren hebben en even douchen,” zei ze “ik moet echt even naar huis. Bovendien moet ik een was aanzetten en de vaatwasser leeg maken. Maar je kunt wel mee als je wilt?” Sander keek haar indringend aan en zei “Morgen hebben we allebei vrij. Zullen we dan iets leuks gaan doen?” Moira’s hart maakte een sprongetje. Ze had het behoorlijk te pakken. Enthousiast keek ze hem aan. Ze hoefden nog geen afscheid te nemen. Niks stond hen in de weg. Ze konden samen plezier maken. Voordat ze het wist zaten ze samen onderweg in de auto. Nog even langs het huis van Sander om wat spullen voor hem te halen. In Moira’s ouderlijk huis aangekomen, deed ze snel de was, pakte alvast haar spullen voor de volgende dag en ruimde wat op. Daarna gingen lekker samen voor de buis een film kijken. Het leek bijna wel, alsof ze elkaar al jaren kenden. Ze aten samen wat en die avond bleef Sander bij Moira. Ze waren vanaf het eerste uur onafscheidelijk en dit zou voortaan altijd zo blijven. De volgende dag gingen ze samen naar een pretpark. De dag beleefden ze samen als een romantische rollercoaster en tot slot aten ze frietjes met een ijsje. s’ Avonds vielen ze moe maar voldaan in elkaars armen in slaap. Moira en Sander: ze waren voor elkaar gemaakt. Het lot had hen bij elkaar gebracht. Door Moira’s vreemde voorgevoel in Spanje was ze eerder naar huis terug gegaan. Als ze dat niet had gedaan had ze hem nooit ontmoet. Dan zou hij terug zijn gegaan naar de stad waar hij studeerde en hadden ze elkaar misgelopen. Moira droomde weg en voelde de warme armen om haar heen. Ze voelde zich veilig en geborgen.
Al snel was logeren overgegaan in samenwonen. Vanaf de eerste dag waren ze dag en nacht bij elkaar geweest. Moira had na de zomer een goede baan gevonden als accountmanager. Het verkopen ging haar goed af. Met praten en bedrijven bezoeken vulde ze haar dagen. Moira kreeg een laptop, een auto van de zaak en een telefoon. Bovendien kreeg ze een goed salaris en fijne arbeidsvoorwaarden. Ze vond het werk daarbij ook nog eens hartstikke leuk. Het was wel een drukke baan, want ze moest het hele land door. Maar Moira wilde ook hard werken voor het salaris dat ze kreeg. Sander zat op school en Moira zorgde dat de huur en de boodschappen betaald konden worden. Ze hadden niet veel nodig en konden daarom goed rondkomen. Nog even moest Moira het volhouden, want Sander zou al snel afstuderen en dan kregen ze het vanzelf gemakkelijker. De familie sprong ook vaak bij. Ze kregen een mooie bank van een tante, de ouders van Moira hadden nog wel een tafeltje en het servies kwam nog uit het vroegere studentenhuis waar Moira had gewoond. Vaak moest Moira al om 5 uur 's morgens opstaan om naar kantoor te gaan. Met de auto duurde het minimaal een uur voor ze er was. Eén keer was de lucht onderweg helemaal oranje van kleur. Wolken pakten zich samen en Moira zag dat de vreemde kleuren in de lucht niet veel goeds voorspelden. Toen ze over een grote brug reed, barstte het onweer los. In haar angst had ze Sander gebeld. “Schat, ik ben zo bang voor onweer,” zei ze lichtelijk in paniek. Maar de donderklap ging zo hard dat Sander haar niet eens kon horen. Over de hele breedte van de brug zag Moira bliksemflitsen overspringen tussen de donkere wolken die zich daar hadden samengepakt. Rijden was bijna onmogelijk in dit weer. Moira was wel vaker onder de indruk van de grootsheid van de natuur. En heel vaak, als Moira bang was, voelde ze een bijzondere energie als bescherming om zich heen vouwen. Iets fluisterde haar dan in, dat ze altijd veilig was. En vanuit die beschermende energie, gleed de angst weg en kon Moira bewonderend kijken naar de prachtige lucht: het schitterende schouwspel van bliksem. Ze stond stil, midden op de snelweg. Midden op de brug. En daar voelde Moira dat ze één was met alles. Een groot besef van geborgenheid. Dat alles met elkaar verbonden is. Dat ze altijd en overal veilig is. Een gevoel van puur ontzag stroomde haar lijf binnen. Sander merkte dat ze zichzelf had overwonnen. “Gaat het lieverd?” vroeg hij. “Oh Sander het is zo mooi. Ik wilde dat je bij me was, hier, in de auto. Dat je kon zien en ervaren wat ik hier meemaak.” Deze momenten vervulden Moira met dankbaarheid. Hieruit putte ze energie en voedde ze haar geest. Daar lag de kracht die Moira altijd in zich kon vinden. Het was haar weg naar het licht. Ze zou deze kracht later nog verder ontwikkelen, maar dat had ze op dat moment nog niet in de gaten.
En dan ineens verandert alles 
Het leven ging snel, alsof het tempo zich aanpaste aan de drukte. Sneller en sneller gingen de dagen en weken voorbij. Moira kreeg een contractverlenging en werkte veel. Maar het liep allemaal anders dan ze had verwacht. Op een dag liep Moira naar de brievenbus, voordat ze op weg ging naar een klant. Er lag een brief van haar werk. Moira opende de envelop en las snel de korte tekst: “Ons bedrijf is failliet verklaard. De afgelopen weken hebben wij allemaal onze uiterste best gedaan om deze situatie te voorkomen, maar het is niet gelukt. Vandaag hoef je niet te gaan werken. Je krijgt deze week nog een brief waarin staat wat het vervolg is. Het bedrijf wil een doorstart maken en we zoeken uit of dit kan.” Moira’s handen trilden. Was dit een grap? Stond er iemand om een hoekje te lachen om haar schrik? Ze zocht haar telefoon om haar manager te bellen. Ze wilde hem vragen wat er precies aan de hand was. Maar de toetsen waren te klein voor haar trillende vingers. Ondertussen kwam Sander aangelopen. Hij zag haar gezicht en begreep dat er iets flink mis was. “Moira, wat is er?” Ongeloof en verdriet streden om de voorrang in Moira’s ogen. “Mijn werkgever is failliet. Ik kan vandaag niet gaan werken. Mijn baan bestaat niet meer.” Moira stond bij de brievenbus aan de grond vastgenageld. Sander trok haar liefdevol mee naar binnen. Daar ploften ze op een stoel neer. Moira probeerde opnieuw haar baas te bellen, maar de lijn was dood. De telefoon was echt afgesloten. Ook als ze naar kantoor belde bleef het stil. Het bedrijf was helemaal platgelegd. Vragen spookten door Moira’s hoofd: “Hoe moet het nou met mijn salaris? Zou ik nog wat krijgen? En wat gebeurt er met de auto, de telefoon en de laptop? Wat kan ik allemaal verwachten?” De spanning was groot. Maar door de eenheid die Moira en Sander vormden, konden ze de tegenslagen aan. Het bedrijf maakte geen doorstart en Moira stond uiteindelijk echt op straat. Op de dag dat ze haar auto kwamen halen, haar laptop en telefoon, voelde Moira zich heel klein.
Het zou veilig en gemakkelijk zijn geweest om van de uitkering te genieten en de tijd te nemen om te bezinnen, maar Moira kon het niet. Ze raasde door, wilde koste wat kost haar verantwoordelijkheid nemen en zocht direct naar nieuwe vacatures. Ook schreef ze zich in bij een werving & selectiebureau, waar ze haar ter plekke een nieuwe baan aanboden. Weer zo’n bijzondere ervaring, waaruit bleek dat het universum haar beschermde. Dat positieve energie haar altijd kansen bood om haar weg naar het licht mogelijk te maken. Haar zelfvertrouwen groeide en vanuit een helder weten wist ze ook dat ze situaties die op haar weg kwamen, het hoofd kon bieden. Vanuit dat weten kwam er een intens gevoel van rust over haar heen. Een rust waaruit ze zuiver en intuïtief kon handelen: vol vertrouwen. Vroeger zou ze voor alle situaties die op haar pad kwamen een plan van aanpak gemaakt hebben. Alles vanuit een gevoel van controle vastleggen en het planmatig uitvoeren. Dat hoefde ze niet meer te doen, begreep ze. Ze kon vertrouwen op haar intuïtie. Ze begreep ook dat haar weg naar het licht geen gemakkelijke weg zou zijn, dat het onverwachte situaties zou brengen die haar ook pijn konden doen of verdrietig zouden maken. Maar één ding wist ze zeker: ze zou er levenslessen uithalen om verder het pad te kunnen volgen.
Moira deed haar werk met plezier, ze mocht wederom de weg op en verkocht de dienstverlening van het bureau aan bedrijven. Ze werkte hard en vol overgave, maar het kwam allemaal niet aangewaaid. Ze moest feeling krijgen met het werk, met de wensen van de werkzoekenden en de bedrijven die vacatures hadden. En omdat ze nog jong was, draafde ze soms in haar enthousiasme door, waardoor ze verkeerde mensen koppelde aan de vacature. Haar manager wees haar met zachte hand op deze fouten en zo leerde ze snel. De lat legde ze steeds hoger. Op een dag was ze alleen op kantoor en werkte aan de administratie. Ze ontving een bericht op haar mobieltje en las: “Er is een ongeluk gebeurd in het World Trade Center. Kijk eens naar het nieuws.” Ze voelde een rare spanning in haar buik. Dit bericht raakte haar, zonder dat ze wist wat er precies aan de hand was. Ze zocht op internet, maar elke website lag eruit. Blijkbaar was ze niet de enige die het nieuws wilde lezen. Vervolgens zette Moira een TV aan en zag de beelden op CNN. Twee vliegtuigen waren in New York ingevlogen op de Twin Towers. Dit nieuws was verschrikkelijk en Moira probeerde het te bevatten. In het totaal waren er uiteindelijk 4 vliegtuigen betrokken en het drong langzaam tot haar bewustzijn door, dat hier veel meer aan de hand was dan een gewoon ongeluk.
De boodschap achter deze vreselijke ramp werd al snel duidelijk. De wereld stond op zijn kop door deze opzettelijke aanslag. Het zakenleven werd ernstig ontwricht. De economie stagneerde en op het werk van Moira werd het duidelijk dat de hoeveelheid vacatures afnam. Een crisis was in aantocht. Het droeg er mede toe bij, dat haar baan nog zwaarder werd en uiteindelijk kon Moira het werk nauwelijks nog aan. Haar contract werd niet verlengd en wederom zat ze thuis. Ondertussen had Sander gelukkig een baan gevonden en voelde ze zich iets minder ongemakkelijk dan de eerste keer. Toch was werkeloos zijn niet iets waar Moira lang in wilde blijven hangen. Echter de tijd was duidelijk veranderd. Er was eenvoudigweg minder werk. Moira besloot te doen wat ze de vorige keer ook had gedaan. Ze besloot op een andere manier te gaan zoeken, door in zichzelf te keren en te voelen wat ze nodig had. Dit leidde tot een grote innerlijke, chaotische strijd tussen haar hoofd en haar hart. Ze had zoveel kwaliteiten, waarom moest ze zich zo druk maken? Eigenlijk zou ze moeten gaan solliciteren, maar ze kwam niet in actie. Haar niets-doen verbaasde Moira nog het meest. Bij de pakken neer gaan zitten, dat paste helemaal niet bij haar.
Pas veel later werd haar duidelijk, waarom ze zo op deze situatie reageerde. Dat het niets-doen haar juist zou brengen naar wat ze werkelijk zocht in het leven.
Sander maakte zich gelukkig nog geen zorgen, maar hij vond het moeilijk om Moira te zien worstelen. Ze bespraken samen de situatie waarin ze verzeild waren geraakt en gelukkig konden ze deze positief ombuigen: het werd hun nieuwe uitdaging! Sander drukte haar op het hart “neem alsjeblieft de tijd Moira. Ik zie hoe moeilijk je deze situatie vindt. Niemand vindt het leuk om zonder werk te zitten, maar het komt vast goed.” Het gaf Moira een enorm gevoel van geborgenheid en juist deze opmerking zorgde ervoor, dat ze opnieuw in dat heldere weten terecht kwam. Ze herkende het gevoel van de vorige keer dat ze zonder werk zat. Het was nog maar een half jaar geleden en nu zat ze weer in diezelfde situatie. Haar instelling zou ervoor zorgen dat ze in dat heldere gevoel bleef. Zij was verantwoordelijk voor haar energie, voor de manier waarop ze uitdagingen aanging. Ze moest vertrouwen hebben! Het zou goed komen!
Twee weken later ging de telefoon voor Sander. Moira nam op en gaf hem door. Sander luisterde heel kort en twee minuten later hoorde ze hem zeggen: “Oh, maar dan geef ik even mijn vriendin terug, want die zoekt nu een baan.” Hij gaf haar zijn telefoon en enkele minuten later had ze een afspraak gepland met een werkgever die haar een baan wilde aanbieden. Nou ja, eigenlijk aan Sander, maar die had al een baan. Ze was er blij mee. Het was zomaar op haar pad gekomen en het leek te mooi om waar te zijn. Drie dagen later zat Moira op sollicitatiegesprek bij de eigenaar van een televisiestation. Bij de lokale zender zochten ze iemand voor de sales, het was Moira op het lijf geschreven. Enkele dagen later kon ze al beginnen. Het universum had wéér op wonderlijke wijze al haar wensen vervuld. Ze had natuurlijk wel geleerd dat ze haar eigen leven kon vormgeven, maar het werkelijk ondervinden in de dagelijkse realiteit was een verbluffende ervaring. Door in het vertrouwen te blijven, ging alles opeens weer vanzelf.
Sander kreeg al snel een vast contract. Anderhalf jaar later konden Moira en Sander een huis kopen. Moira vond een baan dichterbij het nieuwe huis. En ook zij kreeg daar een vast contract. Iets wat ondertussen helemaal niet meer vanzelfsprekend was. Het was in deze periode dat Moira zwanger werd van hun eerste kindje. Ze hadden het samen goed overlegd. Moira zou een dag minder gaan werken. Het kindje zou enkele dagen naar een dagverblijf gaan en Sander zou ook een dag bij de kleine blijven. Maar het liep allemaal weer helemaal anders. De kleine Sophie werd geboren en Sander en Moira waren intens gelukkig. Ze was kerngezond, lief, rustig en ze groeide snel. Na drie maanden begon Moira weer met werken, maar kreeg ruzie met de directeur. Op één of andere manier was er van alles misgegaan gedurende haar zwangerschapsverlof en zij kreeg overal de schuld van. Moira voelde zich enorm opgelaten. Hoe kon zij nou schuldig zijn als ze er helemaal niet was geweest? Het was zo oneerlijk allemaal. Na een heerlijke zwangerschap en de roze wolk in haar verlof, had Moira zoveel zin gehad om weer te gaan werken, om haar collega’s te zien en om haar televisiestationnetje en de website, waarvan ze ondertussen manager was, tot een groot succes te laten uitgroeien. Maar als het zo moest, hoefde het voor haar niet meer. Na vele gesprekken en tranen die ze had laten vloeien, besloot Moira dat ze op deze voet niet kon blijven werken. Het televisiestation en de website hadden duidelijk veel geleden onder haar afwezigheid. De omzet was flink gedaald. De medewerkers hadden haar enthousiaste aansturing gemist, waardoor alles in de soep was gelopen. Moira voelde zich gebroken, maar wist dat de directie onmogelijke eisen stelde. Uiteindelijk liep het mis en besloten ze uit elkaar te gaan. Moira zat wederom plotseling werkeloos thuis. Ze voelde zich na haar bevalling al wat zwakjes, maar nu was ze werkelijk uit het veld geslagen. Ze had alles zo goed voor elkaar gehad en nu stortte alles als een kaartenhuis in elkaar. Moira was ontroostbaar. Ze kwam in de ambtelijke molen van arbeidsinstanties en uitkeringen terecht. Moira werd moe en voelde zich uitgeput. Sander werkte hard en had ook weinig tijd voor haar. Ze moest het zelf zien op te lossen. Op de toneelclub sprak Moira met een lieve vrouw, waar ze het goed mee kon vinden. De vrouw was benieuwd naar de kleine Sophie en samen hadden ze het over het verdriet dat Moira had over de ontstane situatie. Moira dacht dat ze te kort schoot. Ze kon niet voor de kleine meid zorgen zoals ze gehoopt had. Opeens was haar salaris weggevallen en dat maakte dat alles anders werd. De vrouw luisterde naar haar verhaal en vroeg of ze niet eens met iemand moest gaan praten. “Je ziet er zo slapjes uit, misschien moet je mijn vriendin eens bellen. Ze heet Marie en ze is helderziende. Zij kan je wel weer wat energie geven en de kracht om hiermee om te gaan.” Moira nam het briefje met het telefoonnummer aan en bedankte haar. Ze stopte het briefje in haar tas en ging weer repeteren voor het toneelstuk. Gedurende enkele weken voelde het alsof ze geleefd werd. Ze was bezorgd en bleef een onzeker gevoel houden over haar toekomst. Het voelde alsof ze gefaald had en kon dat moeilijk verwerken. Ze ging naar de verplichte afspraken bij het arbeidsbureau. Ze stuurde braaf sollicitatiebrieven en ze deed wat ze kon. Maar ze voelde zich niet goed. Na enkele weken vond ze opeens op het briefje in haar tas. Zou ze deze helderziende vrouw eens bellen? Ze maakte een afspraak voor enkele dagen later. Moira had een bijzonder voorgevoel dat ze opnieuw een belangrijke beslissing in haar leven genomen had. 
Word vervolgd…..

© Lilian Gijsbers 2014-2016 - http://www.lilianders.nl/home.html
Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder schrijftelijke toestemming van de uitgever/auteur. ISBN: 9789-94-022-1301-0

Geen opmerkingen:

Een reactie posten