Moira
Een Hemels Sprookje
(Deel 3)
Auteur - Lilian Gijsbers
Moira’s weg naar
het Licht
Maar
de weg van licht en liefde vinden, voerde soms door het duister. Eén van haar
liefdes had haar tot het uiterste gevoerd en haar fysiek en emotioneel geweld
aangedaan. Ze was te lang bij hem gebleven en moest nu de pijn en het verdriet
echt binnen laten komen. Ze begreep dat ze om haar weg naar het licht te
vinden, eerst door het duister heen moest. Moira zag in dat de liefdesrelaties
die ze had gehad en de vele uren studie die ze achter de rug had, haar meer
geleerd hadden dan ze ooit had durven denken. Ze was de mensen die ze om zich
heen had gehad en over hun aanwezigheid in haar leven, daarom achteraf, enorm
dankbaar. Soms konden mensen dat doen in je leven: je verdriet, boosheid en
pijn brengen, maar uiteindelijk geven ze je een les die je alleen kunt leren
als je het werkelijk meemaakt. Als Moira had gelezen of van iemand had gehoord
dat een vrouw bij een gewelddadige man bleef, dan zou Moira daarover een
oordeel hebben gehad. Nu ze zelf in deze situatie had verkeerd, kon ze milder
oordelen over deze vrouwen. De liefde kan soms omkeren tot angst, of je
beperken. Het is niet vanzelfsprekend om in vrijheid met iemand waarvan je
zielsveel houdt samen te zijn. Soms zorgt het voor je eigen gevangenis, waaruit
alleen jijzelf kan losbreken. Moira huilde toen ze dit in haar dagboek zat te
schrijven. Deze relatie had perfect kunnen zijn, maar het mocht niet zo zijn.
Ze groeiden zo dicht naar elkaar, dat ze elkaar pijn gingen doen.
Onbegrijpelijk. Het was goed dat ze uit elkaar waren. Daarna was ze pas echt
gaan leven. Ze had geleerd grenzen te bepalen. Ze had gevoeld dat liefde kan
leiden tot angst en agressie. Ze had ervaren dat ze ondanks die gevoelens van
iemand kon houden, maar er tegelijkertijd bang voor kon zijn. Uiteindelijk was
ze sterker dan ooit door geworden. Ze had een harde les geleerd. Hij was, zo
begrijpt ze nu, alleen de boodschapper geweest. Hij had haar via de harde weg
iets geleerd en door hem was ze gaan beseffen wat ze echt zocht in een relatie.
Toen een nieuwe liefde op haar pad kwam begreep ze precies waarom hij nodig was
geweest. Dus Moira was hem uiteindelijk toch dankbaar. Ze voelde een nieuwe
kracht in zichzelf. “Ik heb voor mezelf gekozen. Ik mag er zijn zoals ik ben en
als iemand mij niet zo kan accepteren, dan houdt het op. Ik blijf mijn eigen ik
trouw”
Terugkijkend
op haar jonge leven viel het Moira op dat er veel mensen op haar levenspad mee
hadden gewandeld die haar leven een hele nieuwe wending hadden gegeven.
Schijnbaar eenvoudige ontmoetingen zorgden soms voor een levenslange hechte
vriendschap. Moira zag deze mensen, die ze zo intens liefhad, als de leraren in
haar leven. Als mensen, die haar belangrijke lessen gaven om haar leven te
laten lopen volgens het Goddelijke plan. Ze wist dat er een soort vooropgezet
plan was voor elk mens dat leefde. Men noemt dat ook wel de blauwdruk en die
blauwdruk bevat ook de levenslessen die je zou moeten leren in dit leven.
Sommige
mensen besluiten om af te wijken van de levenslessen, maar Moira zocht juist
naar de weg die haar precies volgens haar blauwdruk zou laten leven. Dat het
geen gemakkelijke weg zou zijn, wist ze ook. Maar het zou ook een weg zijn die
ze hoe dan ook aankon. Ze was ervan overtuigd dat de blauwdruk op haar lijf geschreven
was. Dat elk mens een eigen unieke blauwdruk heeft en dat moeilijke
levenslessen pas plaatsvinden als je ze kunt dragen.
Na
haar studies te hebben afgerond wilde Moira op avontuur. Ze had zo lang in het
keurslijf van school geleefd, dat ze nu iets wilde doen wat ze echt leuk vond.
Ze zou het liefste ver weg gaan en dacht toen dat ze dat niet kon doen vanwege
haar relatie, maar Jens was er de man niet naar om Moira tegen te houden. Dus
ze voelde zich vrij om te gaan. Ze ging op ontdekkingsreis: een seizoen in het
buitenland werken. Ze ging werken in een hotel in Spanje en sliep in een
appartementje in de buurt. Het was hard werken, maar ze kreeg behalve een
salaris ook een prima verzorging met kost en inwoning. Alles wat Moira
verdiende, kon ze dus voor leuke dingen gebruiken. Ze had de tijd van haar
leven en merkte, dat ze steeds meer loskwam van haar vriend. Het voelde zo goed
nu ze hier van een afstand kon bezinnen op haar leven. Ze dacht aan hoe haar
leven zou zijn als ze terugkwam in Nederland. Of zou ze voor altijd in het
buitenland blijven? Nee, ze besloot dat ze zeker in haar geboorteland wilde
wonen, trouwen en kinderen krijgen. Ze vond het leuk in het buitenland, maar
het voelde niet als thuis. Maar of ze in Nederland met hem een leven zou opbouwen,
dat leek haar opeens niet meer zo vanzelfsprekend. Na enkele weken in het
buitenland werd het Moira duidelijk wat er scheelde aan haar relatie. Hij was
eigenlijk precies wat ze altijd in een man gezocht had. Zorgzaam, ambitieus,
lang, slank, ruimdenkend, intelligent: de perfecte partner. Hij liet haar vrij
en hij moedigde haar avonturen zelfs aan. Maar Moira had lange tijd het gevoel
dat er ergens iets miste. Iets wat essentieel was. Nu ze in het buitenland was,
begon ze te beseffen, dat wanneer iemand voldeed aan het perfecte plaatje wat
zij van een relatie had, nog niet betekende dat hij ook perfect voor háár was.
Hij was perfect volgens haar hoofd en haar verstand, maar haar gevoel zei iets
heel anders. Ze hielden niet écht van elkaar, was uiteindelijk haar conclusie.
Ook hij had een lijstje gemaakt waaraan zijn perfecte partner moest voldoen. Ze
moest intelligent zijn, van cultuur houden, blond en slank zijn, ze moest
lekker kunnen koken en hem steunen in zijn studie en werk. Het was het stereotype
lijstje dat iedereen maakt als het gaat om het zoeken naar een perfecte
partner. Moira kwam tot de schrikbarende conclusie, dat ze vergeten was op het
lijstje te zetten: dat het een relatie uit liefde moet zijn. Ze was in de
perfecte relatie op papier beland, maar die had haar niet de liefde gebracht
die ze eigenlijk zocht. Moira belde hem op. Ze moest hem vertellen wat ze zo
ver weg van hem vandaan had ontdekt. Maar hij begreep het niet. Hij voelde
verdriet, vond dat ze het bij het verkeerde eind had. Het telefoongesprek liep
uit op een drama en een eindeloze discussie, uiteindelijk nam Moira haar
besluit. “Laten we elkaar vrijlaten. Dan kunnen we eens kijken wat er dan
gebeurt. Ik weet gewoon, dat je me uiteindelijk niet zal missen. Alsof je een
mooi schilderij van de muur haalt en een half jaar later kijk je naar die plek
en dan denk je: hing daar nou ooit een mooi schilderij? Ik mis het eigenlijk
helemaal niet.” Hij trok haar mening ernstig in twijfel, maar accepteerde
uiteindelijk haar keuze. Moira zette met een vreemd gevoel de telefoon uit, na
twee maanden werken in het buitenland, was ze opeens weer vrijgezel. Ze
ontmoette wat leuke mannen, flirtte en had lol, maar de echte liefde zou ze
hier in het buitenland niet vinden. Ze genoot van haar vrijheid en merkte, dat
ze gelijk had gehad wat haar relatie betrof. Ze vond hem een geweldige man,
maar ze hield meer als een goede vriend van hem. Niet als de man waarmee ze een
gezin wilde stichten.
Halverwege
het seizoen kreeg Moira weer een vreemd voorgevoel. Ze wist dat er iets was:
dat er iets belangrijks zou gaan gebeuren, maar kon haar vinger er niet op
leggen. Ze werd onrustig, terwijl ze het hier geweldig naar haar zin had. Ze
vond haar werk super leuk, maar iets trok haar naar huis. Haar innerlijke stem
vertelde haar, diep vanuit haar buik, dat ze naar huis moest gaan. Haar werk en
haar spirituele lessen in het buitenland zaten erop. Ze moest afscheid gaan
nemen. En omdat Moira wist dat haar intuïtie haar nooit in de steek liet,
luisterde ze naar haar gevoel. Ze vroeg een gesprek aan met de manager. Hij
begreep haar niet en had geprobeerd haar over te halen om te blijven, maar
Moira’s besluit stond vast. Twee weken later zat ze in het vliegtuig naar huis.
Ze wist dat er iets belangrijks te gebeuren stond en daarvoor moest ze thuis
zijn. Drie maanden eerder dan gepland eindigde haar avontuur in het buitenland,
maar ze had in ieder geval veel over zichzelf geleerd. Ze had genoten, ze had
vrienden gemaakt en hard gewerkt, maar bovenal het verstandige besluit genomen
om haar relatie te beëindigen. Blijkbaar had ze daarvoor een tijdje helemaal op
zichzelf moeten zijn. Het resultaat was, dat ze nu op weg was naar een nieuw
avontuur thuis. Ze had alleen geen huis meer, haar woonruimte had ze opgezegd
voordat ze naar het buitenland vertrok. Dus ze woonde weer bij haar ouders.
Moira zette haar vrije leventje voort. Ze werkte overdag als vakantiebaantje in
een winkel en in de avonduren ging ze met vriendinnen op stap. Tot in de late
uurtjes danste Moira en ze voelde zich steeds meer zichzelf worden. Ze voelde
zich lichter dan ooit. Een gevoel van vrijheid en vrolijkheid overspoelde haar.
Zo was ze wie ze werkelijk wilde zijn. Ze voelde dat ze op de goede weg was, al
was het nog maar een pril gevoel. Haar studentenleven vol met serieuze zaken
was ze alweer bijna vergeten en plannen voor de toekomst lagen helemaal open.
Moira wilde gaan solliciteren. Een leuke baan vinden en uiteindelijk een eigen
huisje zoeken. Ook wilde ze een lieve man vinden. Haar lijstje met eisen voor
haar perfecte man had ze helemaal aangepast. Het was veel meer gericht op het
gevoel en veel minder op uiterlijke dingen. Ze wilde een man die van kinderen
hield, een man die haar vrij zou laten, maar ook veel met haar samen zou willen
doen. Een relatie waarin wederzijdse liefde vanzelfsprekend was. Ze wilde met
hem kunnen lachen, maar hij zou ook intelligent moeten zijn. Ze wilde
diepgaande gesprekken met hem voeren. Op een avond ging ze weer stappen met een
vriendin. Lekker dansen en af en toe een drankje. Moira vond de nachtclub waar
ze altijd heen gingen wel gezellig, juist omdat je er goed kon dansen. Het
publiek dat er kwam was zeer uiteenlopend: jongeren en ouderen door elkaar. Bij
de middelste bar hingen wat ouderen, daar was het meestal wat rustiger. Moira
en haar vriendin haalden daar hun drankje, want daar kon je ook even zitten.
Lekker uitblazen na al dat dansen. En de barman was ook leuk. Af en toe kreeg
ze zelfs een gratis drankje van hem. Hij knipoogde naar haar en keek soms naar
haar als ze aan het dansen was. Ze voelde zijn ogen gewoon op haar gericht.
Maar Moira besteedde er weinig aandacht aan. Barmannen waren immers allemaal
hetzelfde. Hij deed dit natuurlijk bij elke vrouw en Moira zocht er niks
achter. Maar de weken gingen voorbij en de barman maakte steeds vaker een
praatje met haar. Na sluitingstijd bleven zij en haar vriendin nog even hangen.
De barman liet ze nog wat drinken. Gratis. Dat was niet gebruikelijk, besefte
Moira. Zou deze vlotte man haar echt leuk vinden? De dagen erna hield Moira in
de gaten of hij andere vrouwen ook gratis drankjes aanbood en of hij vaak met
vrouwen kletste, maar ze zag hem eigenlijk alleen maar keihard werken. Het viel
haar op dat hij heel efficiënt was. Dat hij sterk was en heel gemakkelijk
contact legde met de mensen die hij bediende. Hij had het direct door wanneer
iemand zijn glas leeg had en zorgde ervoor dat elke gast zich welkom voelde. Ze
bekeek hem opeens met hele andere ogen. Hij was niet de doorsnee gladde barman,
waarvoor ze hem gehouden had. Het werd laat, maar Moira vond het niet erg.
Het was tenslotte nog vakantie. Deze 6 weken zou ze nog genieten van haar
vrijheid en na de vakantie zou ze serieus gaan solliciteren. Vanavond kon ze
best tot in de vroege uurtjes blijven, want ze hoefde de volgende dag pas om 12
uur te beginnen. De barman heette Sander en hij bleek dit werk te doen als
bijbaantje om zijn studie mee te betalen. Hij studeerde commerciële economie en
omdat het vakantie was, werkte hij nu bijna elke avond achter de bar.
Sander
vertelde haar dat hij studeerde in een andere stad en hier werkte hij soms in
het weekend achter de bar. Moira vond hem leuk, maar ergens knaagde nog altijd
het idee, dat hij net als alle andere barmannen, vast niet zo’n goede reputatie
zou hebben. Barmannen waren immers allemaal rokkenjagers. Hij zou vast niet
anders zijn. Maar zijn charmante manier van doen sprak Moira wel aan. Twee
weken later was hij weer aan het werk en Moira keek af en toe stiekem vanaf de
dansvloer of hij naar haar keek. Ze ving zijn blik en keek snel de andere kant
op. Moira keek om zich heen en zag dat er meerdere mannen waren die naar haar
keken. Ze glimlachte. Ze begreep wel dat ze er nu op haar best uit zag. Door
haar werk in het buitenland had haar huid een prachtige bruine teint: een mooie
combinatie met haar blonde haar en haar slanke postuur. Vanavond was de zus van
Moira ook mee gaan dansen. Ze moest er even uit en Moira vond het gezellig om
haar mee te nemen. Even later gingen ze samen wat drinken en Moira’s zus zei
direct: “Weet je dat die barman een oogje op je heeft?” Moira keek haar zus
verbouwereerd aan: “Ach barmannen. Die doen dat bij elke vrouw.” Maar haar zus
was stellig: “Nee, deze man is anders. Hij meent het. Ik vind hem leuk. Als ik
geen relatie had, dan zou ik het wel weten. Maar dan nog, hij vindt jou leuk en
niet mij.” Moira’s zus was een exotische schoonheid, heel anders dan Moira.
Meestal vonden mannen haar aantrekkelijker, maar haar zus had gelijk. Hij keek
naar haar en niet naar haar zus. “Zou het dan toch zo zijn? Is deze man
geïnteresseerd in mij?” Die avond lag Moira nog een tijdje na te denken in bed.
Ze was helemaal alleen, want haar ouders waren twee weken op vakantie. Ze
voelde zich ongemakkelijk. De laatste twee weken van de vakantie waren ingegaan
en ze had behalve haar bijbaantje weinig te doen. Enkele avonden per week ging
ze lekker dansen, maar de andere avonden hing ze een beetje eenzaam thuis voor
de televisie. Enkele dagen later besloot ze met een vriendin opnieuw te gaan
dansen. Ze hoopte dat het gezellig zou worden. Een verzetje kon ze wel
gebruiken. Het was die avond een stuk rustiger dan anders. Veel mensen hadden
hun vakantie erop zitten en moesten weer gaan werken. De barman had veel tijd
en kletste honderduit met Moira en haar vriendin. Wederom kreeg Moira een
gratis drankje en ook al was het maar een flesje water, ze voelde zich gevleid.
Ze moest nog autorijden en was verantwoordelijk genoeg om geen alcohol te
drinken. Ze praatten over studie en vakantie. Moira vertelde over haar werk in het
buitenland, waar ze net van terug was gekomen. En aan het einde van de avond
was ze een klein beetje overmoedig. Ze vroeg hem of hij morgen wat te doen had.
Stiekem hoopte ze dat hij met haar wilde afspreken, want ze had wel zin in een
verzetje. Ze verveelde zich overdag toch maar en wilde hem wel beter leren
kennen. Ondertussen waren ze vier weken verder en Moira dacht hem goed te
hebben ingeschat en dat hij wel een betrouwbaar type was. Ze sprak af op een
openbare plek: een eetcafé, je wist het maar nooit.
Twee
dagen later zaten ze er samen aan de lunch. Sander bleek een vrolijke
gesprekspartner die ook erg goed kon luisteren. Moira voelde zich direct bij
hem op haar gemak. Buiten de nachtclub waar hij werkte, was het een hele andere
persoonlijkheid. Hij was rustig, vriendelijk en ook een beetje verlegen leek
het wel: Het type van stille wateren, diepe gronden. Haar intuïtie zei haar dat
dit de man van haar leven was. Na twee uur, wist ze het zeker! Hij was degene
naar wie ze altijd gezocht had. Hij was de man waarmee ze kinderen wilde. Een
vreemd gevoel overviel Moira. Was ze daarom eerder naar Nederland terug
gekomen? Moest ze deze man ontmoeten en was haar intuïtie daarom zo sterk
geweest? Het was vreemd, maar er kwam een bepaalde zekerheid over haar heen dat
het werkelijk zo was. Alle vriendjes die ze had gehad in haar leven. Het was zo
vaak misgegaan. Ze had zelfs na de breuk met haar laatste vriendje gedacht dat
ze er nooit meer aan zou beginnen. En nu, nog geen drie maanden later, zat ze
met een wildvreemde man te kletsen en dacht ze aan kinderen? Dit kon gewoon
niet waar zijn. Maar het was zo. Is dit nu liefde op het eerste gezicht? Ze was
blij dat ze al haar vooroordelen over barmannen over boord had gegooid en toch
met hem had afgesproken. En nu ze hem hier zo zag zitten wist ze dat hij niet
het type barman was dat ze bedacht had. Hij was een eerlijke en oprechte man.
Dat voelde, nee, dat wist ze gewoon. Waar ze die kennis nu weer vandaan haalde
was haar een raadsel, maar ze vertrouwde er blind op. Ergens was het voelen
overgegaan in weten, helder weten. De middag schoof, bijna tijdloos, over in de
avond. Moira moest nog helemaal naar huis rijden. Maar galant als Sander was,
bood hij haar aan bij hem te logeren. Hij zou wel op de bank slapen. Moira was
dankbaar. Ze vond het vreemd dat ze hem zo vertrouwde, maar ze besloot bij hem
te blijven slapen. Sander was op en top een gentleman en zorgde de volgende
ochtend voor een heerlijk ontbijt. Moira moest gaan werken. “Zal ik je na je
werk komen ophalen? Ik hoef vanavond niet te werken en dan kunnen we samen een
hapje eten.” Moira voelde haar hart tekeer gaan en bracht een bibberig “ja”
uit. Die dag kon ze haar aandacht moeilijk bij haar werk houden. Met haar
collega besprak ze de ontmoeting met Sander en die avond kwam hij haar ophalen.
Haar collega knipoogde naar Moira. Ze vond hem leuk. Moira ging gezellig met
hem uit eten en wederom verliep de avond in een roes. “Blijf je vanavond weer?”
Moira dacht even na. “Ik moet schone kleren hebben en even douchen,” zei ze “ik
moet echt even naar huis. Bovendien moet ik een was aanzetten en de vaatwasser
leeg maken. Maar je kunt wel mee als je wilt?” Sander keek haar indringend aan
en zei “Morgen hebben we allebei vrij. Zullen we dan iets leuks gaan doen?”
Moira’s hart maakte een sprongetje. Ze had het behoorlijk te pakken.
Enthousiast keek ze hem aan. Ze hoefden nog geen afscheid te nemen. Niks stond
hen in de weg. Ze konden samen plezier maken. Voordat ze het wist zaten ze
samen onderweg in de auto. Nog even langs het huis van Sander om wat spullen
voor hem te halen. In Moira’s ouderlijk huis aangekomen, deed ze snel de was,
pakte alvast haar spullen voor de volgende dag en ruimde wat op. Daarna gingen
lekker samen voor de buis een film kijken. Het leek bijna wel, alsof ze elkaar
al jaren kenden. Ze aten samen wat en die avond bleef Sander bij Moira. Ze
waren vanaf het eerste uur onafscheidelijk en dit zou voortaan altijd zo
blijven. De volgende dag gingen ze samen naar een pretpark. De dag beleefden ze
samen als een romantische rollercoaster en tot slot aten ze frietjes met een
ijsje. s’ Avonds vielen ze moe maar voldaan in elkaars armen in slaap. Moira en
Sander: ze waren voor elkaar gemaakt. Het lot had hen bij elkaar gebracht. Door
Moira’s vreemde voorgevoel in Spanje was ze eerder naar huis terug gegaan. Als
ze dat niet had gedaan had ze hem nooit ontmoet. Dan zou hij terug zijn gegaan
naar de stad waar hij studeerde en hadden ze elkaar misgelopen. Moira droomde
weg en voelde de warme armen om haar heen. Ze voelde zich veilig en geborgen.
Al
snel was logeren overgegaan in samenwonen. Vanaf de eerste dag waren ze dag en
nacht bij elkaar geweest. Moira had na de zomer een goede baan gevonden als
accountmanager. Het verkopen ging haar goed af. Met praten en bedrijven
bezoeken vulde ze haar dagen. Moira kreeg een laptop, een auto van de zaak en
een telefoon. Bovendien kreeg ze een goed salaris en fijne arbeidsvoorwaarden.
Ze vond het werk daarbij ook nog eens hartstikke leuk. Het was wel een drukke
baan, want ze moest het hele land door. Maar Moira wilde ook hard werken voor
het salaris dat ze kreeg. Sander zat op school en Moira zorgde dat de huur en
de boodschappen betaald konden worden. Ze hadden niet veel nodig en konden
daarom goed rondkomen. Nog even moest Moira het volhouden, want Sander zou al
snel afstuderen en dan kregen ze het vanzelf gemakkelijker. De familie sprong
ook vaak bij. Ze kregen een mooie bank van een tante, de ouders van Moira
hadden nog wel een tafeltje en het servies kwam nog uit het vroegere
studentenhuis waar Moira had gewoond. Vaak moest Moira al om 5 uur 's morgens
opstaan om naar kantoor te gaan. Met de auto duurde het minimaal een uur voor
ze er was. Eén keer was de lucht onderweg helemaal oranje van kleur. Wolken
pakten zich samen en Moira zag dat de vreemde kleuren in de lucht niet veel
goeds voorspelden. Toen ze over een grote brug reed, barstte het onweer los. In
haar angst had ze Sander gebeld. “Schat, ik ben zo bang voor onweer,” zei ze
lichtelijk in paniek. Maar de donderklap ging zo hard dat Sander haar niet eens
kon horen. Over de hele breedte van de brug zag Moira bliksemflitsen
overspringen tussen de donkere wolken die zich daar hadden samengepakt. Rijden
was bijna onmogelijk in dit weer. Moira was wel vaker onder de indruk van de
grootsheid van de natuur. En heel vaak, als Moira bang was, voelde ze een
bijzondere energie als bescherming om zich heen vouwen. Iets fluisterde haar
dan in, dat ze altijd veilig was. En vanuit die beschermende energie, gleed de
angst weg en kon Moira bewonderend kijken naar de prachtige lucht: het
schitterende schouwspel van bliksem. Ze stond stil, midden op de snelweg.
Midden op de brug. En daar voelde Moira dat ze één was met alles. Een groot
besef van geborgenheid. Dat alles met elkaar verbonden is. Dat ze altijd en
overal veilig is. Een gevoel van puur ontzag stroomde haar lijf binnen. Sander
merkte dat ze zichzelf had overwonnen. “Gaat het lieverd?” vroeg hij. “Oh
Sander het is zo mooi. Ik wilde dat je bij me was, hier, in de auto. Dat je kon
zien en ervaren wat ik hier meemaak.” Deze momenten vervulden Moira met
dankbaarheid. Hieruit putte ze energie en voedde ze haar geest. Daar lag de
kracht die Moira altijd in zich kon vinden. Het was haar weg naar het licht. Ze
zou deze kracht later nog verder ontwikkelen, maar dat had ze op dat moment nog
niet in de gaten.
En dan ineens
verandert alles
Het
leven ging snel, alsof het tempo zich aanpaste aan de drukte. Sneller en
sneller gingen de dagen en weken voorbij. Moira kreeg een contractverlenging en
werkte veel. Maar het liep allemaal anders dan ze had verwacht. Op een dag liep
Moira naar de brievenbus, voordat ze op weg ging naar een klant. Er lag een
brief van haar werk. Moira opende de envelop en las snel de korte tekst: “Ons
bedrijf is failliet verklaard. De afgelopen weken hebben wij allemaal onze
uiterste best gedaan om deze situatie te voorkomen, maar het is niet gelukt.
Vandaag hoef je niet te gaan werken. Je krijgt deze week nog een brief waarin
staat wat het vervolg is. Het bedrijf wil een doorstart maken en we zoeken uit
of dit kan.” Moira’s handen trilden. Was dit een grap? Stond er iemand om een
hoekje te lachen om haar schrik? Ze zocht haar telefoon om haar manager te
bellen. Ze wilde hem vragen wat er precies aan de hand was. Maar de toetsen
waren te klein voor haar trillende vingers. Ondertussen kwam Sander aangelopen.
Hij zag haar gezicht en begreep dat er iets flink mis was. “Moira, wat is er?”
Ongeloof en verdriet streden om de voorrang in Moira’s ogen. “Mijn werkgever is
failliet. Ik kan vandaag niet gaan werken. Mijn baan bestaat niet meer.” Moira
stond bij de brievenbus aan de grond vastgenageld. Sander trok haar liefdevol
mee naar binnen. Daar ploften ze op een stoel neer. Moira probeerde opnieuw
haar baas te bellen, maar de lijn was dood. De telefoon was echt afgesloten.
Ook als ze naar kantoor belde bleef het stil. Het bedrijf was helemaal
platgelegd. Vragen spookten door Moira’s hoofd: “Hoe moet het nou met mijn
salaris? Zou ik nog wat krijgen? En wat gebeurt er met de auto, de telefoon en
de laptop? Wat kan ik allemaal verwachten?” De spanning was groot. Maar
door de eenheid die Moira en Sander vormden, konden ze de tegenslagen aan. Het
bedrijf maakte geen doorstart en Moira stond uiteindelijk echt op straat. Op de
dag dat ze haar auto kwamen halen, haar laptop en telefoon, voelde Moira zich
heel klein.
Het
zou veilig en gemakkelijk zijn geweest om van de uitkering te genieten en de
tijd te nemen om te bezinnen, maar Moira kon het niet. Ze raasde door, wilde
koste wat kost haar verantwoordelijkheid nemen en zocht direct naar nieuwe
vacatures. Ook schreef ze zich in bij een werving & selectiebureau, waar ze
haar ter plekke een nieuwe baan aanboden. Weer zo’n bijzondere ervaring,
waaruit bleek dat het universum haar beschermde. Dat positieve energie haar
altijd kansen bood om haar weg naar het licht mogelijk te maken. Haar
zelfvertrouwen groeide en vanuit een helder weten wist ze ook dat ze situaties
die op haar weg kwamen, het hoofd kon bieden. Vanuit dat weten kwam er een
intens gevoel van rust over haar heen. Een rust waaruit ze zuiver en intuïtief
kon handelen: vol vertrouwen. Vroeger zou ze voor alle situaties die op haar
pad kwamen een plan van aanpak gemaakt hebben. Alles vanuit een gevoel van
controle vastleggen en het planmatig uitvoeren. Dat hoefde ze niet meer te
doen, begreep ze. Ze kon vertrouwen op haar intuïtie. Ze begreep ook dat haar
weg naar het licht geen gemakkelijke weg zou zijn, dat het onverwachte
situaties zou brengen die haar ook pijn konden doen of verdrietig zouden maken.
Maar één ding wist ze zeker: ze zou er levenslessen uithalen om verder het pad
te kunnen volgen.
Moira
deed haar werk met plezier, ze mocht wederom de weg op en verkocht de
dienstverlening van het bureau aan bedrijven. Ze werkte hard en vol overgave,
maar het kwam allemaal niet aangewaaid. Ze moest feeling krijgen met het werk,
met de wensen van de werkzoekenden en de bedrijven die vacatures hadden. En
omdat ze nog jong was, draafde ze soms in haar enthousiasme door, waardoor ze
verkeerde mensen koppelde aan de vacature. Haar manager wees haar met zachte
hand op deze fouten en zo leerde ze snel. De lat legde ze steeds hoger. Op een
dag was ze alleen op kantoor en werkte aan de administratie. Ze ontving een
bericht op haar mobieltje en las: “Er is een ongeluk gebeurd in het World Trade
Center. Kijk eens naar het nieuws.” Ze voelde een rare spanning in haar buik.
Dit bericht raakte haar, zonder dat ze wist wat er precies aan de hand was. Ze
zocht op internet, maar elke website lag eruit. Blijkbaar was ze niet de enige
die het nieuws wilde lezen. Vervolgens zette Moira een TV aan en zag de beelden
op CNN. Twee vliegtuigen waren in New York ingevlogen op de Twin Towers. Dit
nieuws was verschrikkelijk en Moira probeerde het te bevatten. In het totaal waren
er uiteindelijk 4 vliegtuigen betrokken en het drong langzaam tot haar
bewustzijn door, dat hier veel meer aan de hand was dan een gewoon ongeluk.
De
boodschap achter deze vreselijke ramp werd al snel duidelijk. De wereld stond
op zijn kop door deze opzettelijke aanslag. Het zakenleven werd ernstig
ontwricht. De economie stagneerde en op het werk van Moira werd het duidelijk
dat de hoeveelheid vacatures afnam. Een crisis was in aantocht. Het droeg er
mede toe bij, dat haar baan nog zwaarder werd en uiteindelijk kon Moira het
werk nauwelijks nog aan. Haar contract werd niet verlengd en wederom zat ze
thuis. Ondertussen had Sander gelukkig een baan gevonden en voelde ze zich iets
minder ongemakkelijk dan de eerste keer. Toch was werkeloos zijn niet iets waar
Moira lang in wilde blijven hangen. Echter de tijd was duidelijk veranderd. Er
was eenvoudigweg minder werk. Moira besloot te doen wat ze de vorige keer ook
had gedaan. Ze besloot op een andere manier te gaan zoeken, door in zichzelf te
keren en te voelen wat ze nodig had. Dit leidde tot een grote innerlijke,
chaotische strijd tussen haar hoofd en haar hart. Ze had zoveel kwaliteiten,
waarom moest ze zich zo druk maken? Eigenlijk zou ze moeten gaan solliciteren,
maar ze kwam niet in actie. Haar niets-doen verbaasde Moira nog het meest. Bij
de pakken neer gaan zitten, dat paste helemaal niet bij haar.
Pas
veel later werd haar duidelijk, waarom ze zo op deze situatie reageerde. Dat
het niets-doen haar juist zou brengen naar wat ze werkelijk zocht in het leven.
Sander
maakte zich gelukkig nog geen zorgen, maar hij vond het moeilijk om Moira te
zien worstelen. Ze bespraken samen de situatie waarin ze verzeild waren geraakt
en gelukkig konden ze deze positief ombuigen: het werd hun nieuwe uitdaging!
Sander drukte haar op het hart “neem alsjeblieft de tijd Moira. Ik zie hoe
moeilijk je deze situatie vindt. Niemand vindt het leuk om zonder werk te
zitten, maar het komt vast goed.” Het gaf Moira een enorm gevoel van
geborgenheid en juist deze opmerking zorgde ervoor, dat ze opnieuw in dat
heldere weten terecht kwam. Ze herkende het gevoel van de vorige keer dat ze
zonder werk zat. Het was nog maar een half jaar geleden en nu zat ze weer in
diezelfde situatie. Haar instelling zou ervoor zorgen dat ze in dat heldere
gevoel bleef. Zij was verantwoordelijk voor haar energie, voor de manier waarop
ze uitdagingen aanging. Ze moest vertrouwen hebben! Het zou goed komen!
Twee
weken later ging de telefoon voor Sander. Moira nam op en gaf hem door. Sander
luisterde heel kort en twee minuten later hoorde ze hem zeggen: “Oh, maar dan
geef ik even mijn vriendin terug, want die zoekt nu een baan.” Hij gaf haar
zijn telefoon en enkele minuten later had ze een afspraak gepland met een
werkgever die haar een baan wilde aanbieden. Nou ja, eigenlijk aan Sander, maar
die had al een baan. Ze was er blij mee. Het was zomaar op haar pad gekomen en
het leek te mooi om waar te zijn. Drie dagen later zat Moira op
sollicitatiegesprek bij de eigenaar van een televisiestation. Bij de lokale zender
zochten ze iemand voor de sales, het was Moira op het lijf geschreven. Enkele
dagen later kon ze al beginnen. Het universum had wéér op wonderlijke wijze al
haar wensen vervuld. Ze had natuurlijk wel geleerd dat ze haar eigen leven kon
vormgeven, maar het werkelijk ondervinden in de dagelijkse realiteit was een
verbluffende ervaring. Door in het vertrouwen te blijven, ging alles opeens
weer vanzelf.
Sander
kreeg al snel een vast contract. Anderhalf jaar later konden Moira en Sander
een huis kopen. Moira vond een baan dichterbij het nieuwe huis. En ook zij
kreeg daar een vast contract. Iets wat ondertussen helemaal niet meer
vanzelfsprekend was. Het was in deze periode dat Moira zwanger werd van hun
eerste kindje. Ze hadden het samen goed overlegd. Moira zou een dag minder gaan
werken. Het kindje zou enkele dagen naar een dagverblijf gaan en Sander zou ook
een dag bij de kleine blijven. Maar het liep allemaal weer helemaal anders. De
kleine Sophie werd geboren en Sander en Moira waren intens gelukkig. Ze was
kerngezond, lief, rustig en ze groeide snel. Na drie maanden begon Moira weer
met werken, maar kreeg ruzie met de directeur. Op één of andere manier was er
van alles misgegaan gedurende haar zwangerschapsverlof en zij kreeg overal de
schuld van. Moira voelde zich enorm opgelaten. Hoe kon zij nou schuldig zijn
als ze er helemaal niet was geweest? Het was zo oneerlijk allemaal. Na een
heerlijke zwangerschap en de roze wolk in haar verlof, had Moira zoveel zin
gehad om weer te gaan werken, om haar collega’s te zien en om haar
televisiestationnetje en de website, waarvan ze ondertussen manager was, tot
een groot succes te laten uitgroeien. Maar als het zo moest, hoefde het voor
haar niet meer. Na vele gesprekken en tranen die ze had laten vloeien, besloot Moira
dat ze op deze voet niet kon blijven werken. Het televisiestation en de website
hadden duidelijk veel geleden onder haar afwezigheid. De omzet was flink
gedaald. De medewerkers hadden haar enthousiaste aansturing gemist, waardoor
alles in de soep was gelopen. Moira voelde zich gebroken, maar wist dat de
directie onmogelijke eisen stelde. Uiteindelijk liep het mis en besloten ze uit
elkaar te gaan. Moira zat wederom plotseling werkeloos thuis. Ze voelde zich na
haar bevalling al wat zwakjes, maar nu was ze werkelijk uit het veld geslagen.
Ze had alles zo goed voor elkaar gehad en nu stortte alles als een kaartenhuis
in elkaar. Moira was ontroostbaar. Ze kwam in de ambtelijke molen van
arbeidsinstanties en uitkeringen terecht. Moira werd moe en voelde zich
uitgeput. Sander werkte hard en had ook weinig tijd voor haar. Ze moest het
zelf zien op te lossen. Op de toneelclub sprak Moira met een lieve vrouw, waar
ze het goed mee kon vinden. De vrouw was benieuwd naar de kleine Sophie en
samen hadden ze het over het verdriet dat Moira had over de ontstane situatie.
Moira dacht dat ze te kort schoot. Ze kon niet voor de kleine meid zorgen zoals
ze gehoopt had. Opeens was haar salaris weggevallen en dat maakte dat alles
anders werd. De vrouw luisterde naar haar verhaal en vroeg of ze niet eens met
iemand moest gaan praten. “Je ziet er zo slapjes uit, misschien moet je mijn
vriendin eens bellen. Ze heet Marie en ze is helderziende. Zij kan je wel weer
wat energie geven en de kracht om hiermee om te gaan.” Moira nam het briefje
met het telefoonnummer aan en bedankte haar. Ze stopte het briefje in haar tas
en ging weer repeteren voor het toneelstuk. Gedurende enkele weken voelde het
alsof ze geleefd werd. Ze was bezorgd en bleef een onzeker gevoel houden over
haar toekomst. Het voelde alsof ze gefaald had en kon dat moeilijk verwerken.
Ze ging naar de verplichte afspraken bij het arbeidsbureau. Ze stuurde braaf
sollicitatiebrieven en ze deed wat ze kon. Maar ze voelde zich niet goed. Na
enkele weken vond ze opeens op het briefje in haar tas. Zou ze deze
helderziende vrouw eens bellen? Ze maakte een afspraak voor enkele dagen later.
Moira had een bijzonder voorgevoel dat ze opnieuw een belangrijke beslissing in
haar leven genomen had.
Word
vervolgd…..
© Lilian Gijsbers 2014-2016 - http://www.lilianders.nl/home.html
Niets
uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel
van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder
schrijftelijke toestemming van de uitgever/auteur. ISBN: 9789-94-022-1301-0
In
samenwerking met: http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten