donderdag, maart 17, 2016

Moira - Een Hemels Sprookje - (Deel 1) - Lilian Gijsbers



Moira - Een Hemels Sprookje
(Deel 1)

Auteur - Lilian Gijsbers

Opmerking van Cobie: We kennen Lilian Gijsbers inmiddels allemaal via haar “Tijdloze Schrijfsels”. Wat de meesten van ons misschien niet weten is, dat zij ook een boek geschreven heeft. “Moira - Een Hemels Sprookje”. Dit boekje gaat over de Spirituele Reis van Moira. En ik kan jullie verzekeren dat ik het in één adem uitgelezen heb.
Vanaf vandaag gaat dit boekje gepubliceerd worden hier op Denk Met Je Hart. Dit is in overeenstemming met Lilian en zij staat hier volledig achter. Iedere week zal er een gedeelte van het boekje gepubliceerd worden, en ik ben ervan overtuigd dat er vele raakvlakken zullen zijn bij velen van jullie over de reis van Moira. Kan je echter niet wachten op het volgende deel hier op de Blog, dan kan je natuurlijk ook het boekje gaan bestellen, en dat kan op Lilian haar eigen site “Lilianders”
Lilian en ik wensen jullie veel leesplezier.
*****

Moira - Een Hemels Sprookje
Dankwoord van Lilian,

Ooit begon ik een verhaal, maar maakte het nooit af. Vele jaren later pakte ik het weer op. Lieve mensen om mij heen zorgden daarvoor. Ze lazen het boek en gaven tips om het mooier en beter te maken. Zonder de lieve steun van Bart en onze kindjes was het zeker niet gelukt. Ze inspireerden me elke dag. Ook Carla heeft een hele bijzondere bijdrage aan de totstandkoming van dit boek geleverd. Ik heb er een vriendin voor het leven bij en dat voelt geweldig. Volgens mij gaan we samen nog prachtige avonturen beleven. Harm, dankjewel dat dit kan!

Mijn dank gaat ook uit naar Tineke, Hieke, Wendy, Melvin, Jaco, Pieter, mijn ouders, Robbert, Claire en Richard. En naar alle andere mensen die me in het proces hebben bijgestaan. Geen wonder dat het me nu echt gelukt is met zoveel steun aan mijn zijde.

Ik hoop dat dit boek je inspireert en je nieuwe inzichten geeft, maar vooral dat je een stukje van jezelf kunt vinden waar je werkelijk gelukkig van wordt. Maak onze wereld mooier! Dat is wat ik hoop waar dit boek aan kan bijdragen. Wij maken de wereld en dat is het grootste cadeau dat we kunnen krijgen. Daarom besluit ik dit dankwoord met een knipoog naar mijn spirituele vrienden. Zonder hen was dit boek er zeker niet gekomen. Mijn dank is groot.

********************

Proloog 

Nooit eerder was ik wakker geworden met dit gevoel. Ik was wat versuft, wat was dit voor een sensatie? Er stond een lichtgevende figuur naast mijn bed. Het duurde een tijdje voordat ik besefte dat dit geen gewoon mens was.
De figuur was doorschijnend en de aanwezigheid was overweldigend. Een warme gloed trok door mijn lichaam. Het voelde zo intens geborgen. Een meer liefdevolle aanwezigheid had ik nooit van mijn leven ervaren. Een tijdje zweefde ik op het randje van wakker worden en een diepe slaap. Het voelde bijna als een droom, maar het werd mij steeds duidelijker dat er zich iets heel anders voordeed. Ik kon gewoon niet bevatten wat het was, dat me zojuist wakker had gemaakt. Het gevoel dat door me heen stroomde was zo intens: mijn hele lichaam gonsde.

Ik wilde niet wakker worden! Ik wilde veilig in mijn droomwereld blijven. Een licht gevoel van angst dwong me ertoe om mijn ogen stijf dicht te houden, zodat ik niet opnieuw geconfronteerd werd met wat ik had gezien. Maar het lukte niet meer. Mijn ogen gingen langzaam open. Vechten om terug in slaap te komen had geen zin meer. Ik was overgeleverd aan een natuurlijk proces, dat ik niet meer kon omkeren. Langzaam maar zeker werd ik mij bewust van mijn omgeving. In het schemerduister keek ik de slaapkamer rond en herkende mijn eigen behang. Uit het raam dat altijd openstaat, streelde een lichte bries door mijn haar. Uiteindelijk moest ik wel kijken naar de figuur die mij had wakker gemaakt. Even kon ik niks anders doen dan staren. In een lichte vorm van shock knipperde ik verwoed met mijn ogen in de hoop dat de figuur zou verdwijnen. Ik probeerde mezelf ertoe te zetten om echt wakker te worden, zodat ik zou zien dat deze figuur zich alleen maar in mijn droom had aangediend. Maar de figuur was er nog en werd eigenlijk alleen maar duidelijker. Er kwam een witte gloed uit de figuur, dat als een baken van licht de kamer van het duister ontdeed. Was het een man? Een vrouw? Ik kon het geslacht niet vaststellen.



Ik trok de dekens op in een reflex. Hoopte ik mezelf daardoor veiliger te voelen? Ik weet het niet. Diep van binnen wist ik wat me te wachten stond en ik dook ervoor weg. Een indrukwekkende stroom van energie stootte door mijn lichaam. Ik werd erdoor van mijn stuk gebracht. Dit gevoel had ik nooit eerder ervaren. Het was alsof het niet van deze aarde was. Ik voelde me minuscuul onder het hoopje dekens. De figuur torende hoog boven me uit en keek me rustig aan. Alsof het me de tijd wilde gunnen om werkelijk wakker te worden. Een stem vulde de stille ruimte tussen ons. Eigenlijk werd de schok daardoor alleen maar groter. In het moment begon er langzaam een sterke verbinding te ontstaan. Ik hoefde mijn oren niet te gebruiken. De stem kwam als het ware zonder tussenkomst van zintuigen direct binnen en klonk duidelijker dan ik ooit met mijn oren had kunnen horen. De woorden waren geladen met een bijzondere energie die geen twijfel liet over de intentie en de zuiverheid van de persoon die de woorden tot mij sprak. Vreemd genoeg herkende ik deze manier van communiceren uit een ver verleden en als vanzelf gaf ik antwoord op dezelfde manier. “Je maakt me bang met je verschijning. Wie ben je en wat kom je doen?” De stralende figuur raakte me met zijn rust, maar de uitnodiging was verontrustend: “Ik kom je halen voor een bezoek. Je mag met me mee als je wilt.” Tijd om na te denken, of te laten bezinken wat de woorden voor me betekenden, had ik niet. Een wervelende energie in mijn lichaam bracht me heel dichtbij mezelf. Alle levensenergie balde zich samen op één plek: vlak boven mijn navel.

Het voelde als een thuiskomen in mezelf en voor ik besefte wat er gebeurde, zoog de energie uit mijn lijf en plotseling zweefde ik door mijn eigen kamer. Ik zag mijn lichaam op bed liggen en besefte opeens dat ik ook zonder lichaam nog altijd mezelf was. Mijn levensenergie bruiste. Het voelde alsof mijn persoonlijkheid nu puurder en zuiverder was en opging in een wervelende bal van licht. Ik ervoer een gevoel van ultieme bevrijding.

De energie van de figuur nam in kracht toe en ik wist dat ik eruitzag als zijn aanwezigheid. Eigenlijk zoals ik er altijd uitzag, maar mijn lichaam had geen tastbare vorm. Als je een hand door me heen zou steken, dan zou deze dwars door mijn lichaam gaan. Ik was totaal verward, hoewel deze transparantie ook vertrouwd voelde. “Mee waar naar toe? Wat overkomt me nou toch? Hoe is dit allemaal mogelijk en droom ik of is dit echt?” Vele vragen gonsden door mijn hoofd. Zonder dat mijn lippen bewogen sprak ik in mijn hoofd de bijzondere verschijning toe : “Ik ben er nog niet klaar voor. Je mag terugkomen als ik kinderen heb. Nu is het te vroeg.” Prompt werd ik weer terug in mijn lichaam gezogen en de figuur was verdwenen. Het was alsof er niets was gebeurd, hoewel de ervaring toch zo intens was geweest. Wat overbleef, was sterker dan het gevoel van een droom waaruit je ontwaakt, vooral ook, omdat deze unieke verschijning duidelijker werd nadat ik helemaal wakker was geworden. Er ging een licht gevoel van spijt door me heen. Waarom was ik zo bang geweest? Ik had misschien wel iets gemist, waar ik nooit een nieuwe kans voor zou krijgen. Ik twijfelde of ik het goed had gedaan, maar de figuur was weg. Ik kon er niets meer aan veranderen. Het gevoel van loskomen uit mijn lichaam zou ik nooit meer vergeten. Het was zo uniek. Zo intens. Ik was dankbaar. Het was geen droom geweest, daar was ik zeker van. Ik mijmerde nog na over wat me was overkomen. “Hoe kwam ik erbij om te zeggen dat ik nu niet mee kon gaan? Dat het pas kon als ik kinderen had? Er was nog  helemaal geen sprake van kinderen. Ik zat nog op school en een stabiele relatie om kinderen te krijgen was er ook niet. Had ik in mijn eigen toekomst gekeken? Ineens wist ik het zeker: ik zou kinderen krijgen." Heel vaag kon ik nog toegang krijgen tot het gevoel van die pure aanwezigheid die ik was toen ik mijn lichaam daar op dat bed zag liggen. Toen ik buiten mijn lichaam kwam, was alles duidelijker.

Het drong langzaam tot mij door dat ik delen van mijn toekomst had gezien. Ik was me er intens bewust van geweest dat ik nooit kon sterven en dat mijn levensenergie oneindig is. Dit besef was groots. Te groots voor nu. Ik liet de gedachte eraan los. Zwevend door het pure licht zijn deze mogelijkheden aanwezig, maar in mijn lijf teruggekomen, was het alsof ik mezelf voor de gek had gehouden. Dit was voor mijn aardse bewustzijn allemaal te groot. Te moeilijk en vooral, ik was er bang voor. Diep vanbinnen knaagde dat angstgevoel aan me, want het was dát geweest wat me ervan had weerhouden om op de uitnodiging in te gaan. Weer voelde ik die spijt opborrelen. “Had ik het goed gedaan?” Ik werd er moe van om in cirkels te denken. Langzaam veranderde mijn energie. Ik werd overmeesterd door een intense rust die van binnenuit kwam. Wanneer precies weet ik niet, maar ik viel uiteindelijk in een droomloze slaap. De slaap nam de kracht van de ontmoeting verder weg en de volgende morgen leek het zelfs alsof de ervaring van die nacht een verre herinnering was. Het voelde alsof er niets was gebeurd. Met de dagen zakte het verder weg en uiteindelijke dacht ik er helemaal niet meer aan. Alsof de ontmoeting weg was gezonken in een onbewuste wolk, ergens in mijn lichaam naar een slapend plekje waar ik nooit kwam. Maar veel later, toen ik één dochter had, werd ik daar weer wakker........

10 jaar later

De hele dag had Moira hard gewerkt. Het was druk op kantoor. Ze was blij dat ze lekker op de bank kon ploffen en die avond geen afspraken had. De kleine Sophie lag in haar wiegje te slapen. De tafel was opgeruimd. De was kon nog wel een dagje wachten. “Vanavond ga ik lekker vroeg naar bed,” zei Moira tegen Sander. En ruim voor middernacht  dook ze in bed. Diep onder de dekens dacht ze te ontkomen aan de gedachte van de drukke dag die morgen zou komen. Het duurde niet lang voor de diepe slaap kwam.

Moira lag nog geen uur te slapen of ze werd ruw uit haar slaap gerukt. Daar stond Sander bij haar bed, die hardhandig en nadrukkelijk de telefoon in haar handen drukte. Moira probeerde wakker te worden, maar het duurde even voor ze besefte wie ze aan de telefoon had. Vragend keek ze Sander aan, maar hij zei niets. "Je spreekt met Moira, met wie spreek ik?”

 “Met de alarmcentrale. Er is ingebroken bij je ouders, maar die zijn niet bereikbaar. Daarom bellen we jou. Er is bij de garagedeur een alarm afgegaan, omdat iemand de deur waarschijnlijk heeft geforceerd.” Moira probeerde te bedenken waar haar ouders konden zijn. Waren ze overvallen door inbrekers? Zouden ze nog wakker zijn geweest? Ze voelde zich wazig door de slaap, maar dwong zichzelf om na te denken. Waarom zijn mijn ouders niet bereikbaar? Langzaam sijpelde de waarheid tot haar bewustzijn door: “Ze zijn op vakantie.” Opeens voelde ze een overweldigende opluchting en ze slikte de brok in haar keel door. Ze wist uit te brengen, dat ze iemand zou gaan bellen om polshoogte te nemen. De alarmcentrale vroeg of ze hen daarna op de hoogte kon stellen. Ze zouden alvast een politieagent sturen.

In een roes belde Moira de buren die in het kleine dorpje naast haar ouders woonden. Zij hadden de sleutel voor noodgevallen. Toen haar ouders op vakantie gingen hadden ze, zoals gewoonlijk, het telefoonnummer van hun dochter bij de alarmcentrale achtergelaten voor het geval er zich noodgevallen zouden voordoen. Na enkele telefoontjes hoorde Moira dat de inbrekers gesignaleerd waren. Toen ze het alarm hoorden zijn ze direct weggevlucht. De garagedeur was zwaar beschadigd, maar ze hadden niet de kans gehad iets te stelen. Het hart bonkte in haar keel. Wakker worden was altijd al een lastige opgave geweest voor Moira. Het kostte haar daarom ook moeite alert te zijn op dit moment. Ze beleefde de hele situatie in een droom. Ze overdacht met een bonkend hoofd wat er allemaal had kunnen gebeuren. “Stel je voor dat mijn ouders thuis waren geweest.”

Er kwam abrupt een einde aan het gevoel van geborgenheid en veiligheid, zoals ze dat tot dan toe ervaren had in haar leven. Moira werd zich ineens bewust van het beklemmende gevoel dat ze voorheen nooit kon plaatsen: “ik heb een absurde angst voor een overval.” Waar kwam dat ineens vandaan? Ineens begreep ze het. Dat gevoel kwam diep uit haar herinnering. Uit een heel ver verleden in een leven dat reeds lang vervlogen was. Een roes kwam over Moira heen. De tijd draaide terug. Heel ver terug......

Eenheid ervaren

Ineens stond ze in een dorpje van kleine hutten, waar zij zelf samen met haar man en kinderen een eigen hut bewoonde. In het kleine kamp leefden ze allemaal dichtbij elkaar. Ze leefden van wat de natuur te bieden had. Je zou het primitief kunnen noemen, maar in feite leefden ze in eenheid met de natuur. Ze had een mooie bruine tint, dik haar en een rank figuur. Moira hoorde in zichzelf haar eigen stem vertellen over deze herinnering. Ze herkende haar favoriete boom, waar ze altijd zat te werken. Ze maakte er kruidenmengsels om haar stamgenoten te kunnen genezen. “Ik voelde me sterk verbonden met alles en iedereen om me heen. Het leek wel, alsof ik over een kennis beschikte, die me van nature was meegegeven. Niemand hoefde me te vertellen welke bessen giftig waren of welk middel hielp tegen hoofdpijnen. Ik wist die dingen gewoon. Ik voelde me vervuld van warmte en liefde, voor de mensen, het leven en de natuur.”

Terug in die lang vervlogen tijd, keek Moira om zich heen. De hutten waren gemaakt van stro en plaggen en de sfeer was gemoedelijk. Ze hielden zich bezig met handwerk, het bereiden van eten en in de avond maakten ze tot laat muziek en dansten ze op het geroffel van trommen die ze zelf gemaakt hadden. Dit was haar thuis. Het enige thuis dat ze kende. De mensen waren klein en mager, maar hun ogen straalden een warme liefde uit. Het was een vredig bestaan. Dat werd echter wreed verstoord toen er op een dag opeens mensen verschenen die het dorpje overvielen. Ze schreeuwden hard en hadden allemaal geschilderde gezichten in kleuren die door elkaar liepen in uiteenlopende patronen. Ze verbrandden alle hutten en uitten daarbij juichkreten alsof ze iets moois hadden gedaan. De invallers gebruikten pijlen en streden om, ja om wat eigenlijk? Het leek alsof hun woede en strijdlust totaal geen reden hadden. De ogen van deze aanvallers waren leeg. Moira had roerloos gekeken naar wat er gebeurde. Ze was niet in staat zich te bewegen. Eerder hadden de bewoners van het dorpje nooit geweten wat geweld was, maar die dag werden ze geconfronteerd met de hardheid van deze wilde mensen. Wat mensen elkaar aandoen heeft die dag de ziel van deze mooie vrouw getekend. Haar ouders werden gedood in deze strijd.

Moira knipperde met haar ogen. Ze begreep dat ze terug was gegleden naar het verleden. Tranen stroomden over haar wangen. Nu wel, bedacht ze zich, want ze wist dat ze deze tranen altijd binnen had gehouden. De schok was toen te groot geweest. Ze kon destijds die emoties niet aan. De ingrijpende gebeurtenis van vanavond, de overval op haar ouderlijk huis, had de herinnering aan een geleefd leven naar boven gehaald. Moira had nog nooit de emoties losgelaten die haar op die dag in het verre verleden hadden overvallen. Ze huilde tranen die ze eeuwenlang had opgekropt. Verdriet en pijn sneden door haar ziel. Deze gebeurtenis zorgde dat iets in haar zich opende. Alsof ze een bloem was, die zich opende om het eerste zonlicht van die dag te kunnen opnemen. Ze voelde zich lichter worden. Uit het verleden had ze een last gedragen die ze nu kon loslaten. Langzaam gleed de persoon, de Moira uit het verleden, uit haar lichaam. In de verte zag ze een vrouw aan komen lopen uit een fel licht: het was de Moira uit het hiernamaals die op deze gebeurtenis had gewacht. Samen versmolten de twee vrouwen zich in een grote glans van wit licht. Moira huilde, maar er was ook een gevoel van opluchting dat een diepe indruk op haar ziel achterliet. Langzaam vertrok haar oude zelf als een heelheid en trok zich terug naar de wereld die we niet zien.

Ontmoeting met een oude bekende

Een gevoel van heimwee naar wie ze was geweest bleef in haar achter. Maar een stem vertelde haar, dat die persoon nog altijd in haar zat. Dat Moira alles wat zij was en had geleerd, nog altijd tot haar beschikking had. De slaap kwam niet meer. Moira doezelde ergens tussen waken en slapen in. Een toestand die ze normaal niet zo lang kon vasthouden, maar door de intense gevoelens van die avond leek het wel een uur te duren. En opeens, geheel onverwacht, stond daar een verschijning. Alsof Moira het verleden nu veel dichterbij had gehaald, voelde deze ontmoeting als een herhaling van wat eerder gebeurd was. Ze was weer die jonge vrouw, die angstig in bed lag met de dekens opgetrokken tot onder haar kin. Zodra ze de figuur zag, viel alle besef van tijd weg. Verleden, heden en toekomst werden één op dit unieke moment. Liefde, warmte en emoties van alle tijden stroomden door Moira heen. Tranen van geluk en verdriet stroomden tegelijkertijd over haar wangen. Ze herinnerde zich dat ze een afspraak met hem had gemaakt. Het was niet eens een herinnering, maar een helder weten. Iets dat zo nadrukkelijk in haar zat, dat ze direct wist wat deze ontmoeting zou brengen. Een diepe dankbaarheid welde in haar op. Ooit had ze gedacht dat deze ontmoeting nooit meer zou plaatsvinden, maar vandaag was het moment daar. De figuur keek Moira liefdevol aan. Hun ontmoeting was als een weerzien tussen twee vrienden die elkaar te lang niet hadden gezien. Weer liepen de rillingen over haar rug. Het gonzende gevoel in haar hart maakte haar zo gelukkig. Het voelde machtig, onwerkelijk, en wat haar opviel: “Ze was er totaal niet bang meer van.” Ze zwol van verrukking. Het bracht haar naar een verhoogde staat van energie die ze in haar eentje nooit had kunnen bereiken. Vol verwachting ging ze voort, maar diep in haar hart was er ook de angst voor het onbekende. Een diepe angst, die haar het gevoel gaf dat ze zou gaan sterven die avond. Ze zocht steun bij haar man, die ondertussen naast haar lag te slapen. Ook voelde ze dat de kat een plekje had gevonden op de dekens, vlakbij haar voeten. Het voelde warm en geborgen aan. Een moment van puur vertrouwen gaf haar een kracht om door te gaan. Of het een afscheid voor altijd was, wist ze niet. Eigenlijk wist ze helemaal niets, alleen dat ze zou meegaan. Moira wist dat dit avontuur haar leven zou veranderen. Ongeacht wat het haar zou brengen, wist ze dat ze niet anders kon dan meegaan. Een weg terug was niet denkbaar.

De figuur naast haar bed vervulde haar met een warme liefde, een verbinding die verder ging dan elke emotie die ze op aarde ooit ervaren had. Ze waren samen één, maar toch ook twee unieke persoonlijkheden. Eén ziel met elk een eigen gewaarwording. Er woedde een storm in haar buik. En die zwol aan tot een wervelstorm die haar energie verder omhoog bracht. Een kracht stroomde door haar heen, alsof ze werd blootgesteld aan een sterke kosmische energie om deze reis mogelijk te maken. De wervelstorm verliet haar lichaam vlak boven haar navel, in het midden vlak onder de plek waar haar ribben eindigen. Ze herkende het gevoel en op één of andere manier maakte dat het vertrouwd. De angst viel weg en maakte plaats voor verwondering.

Moira hoorde haar reisgezel uitleg geven, de woorden kwamen op dezelfde manier als eerst, rechtstreeks binnen in haar hoofd. “Het is de bedoeling dat je leert over de Aarde en al het leven op deze planeet. We geven lessen aan spirituele zoekers, zoals jij, over de werking van het universum. Maar we leren je alleen wat jij nodig hebt, het is datgene waar je zelf om vraagt. Dat wat jouw ziel nodig heeft om de taak te vervullen die je op aarde hebt gekozen.”

Moira verkeerde in een heel andere mate van alertheid dan anders. Alles werkte efficiënter. Ze werd niet beperkt door emoties of gevoelens die, normaal gesproken, haar fysieke lichaam zouden tegenhouden. Ze kon in een ongedwongen aanwezigheid ervaren wie ze ten diepste was. Er was vreugde en nieuwsgierigheid. Ze nam intense kleuren en liefdevolle energie waar die haar overal raakten. Moira dacht aan Jezus. Eigenlijk was ze helemaal niet zo gelovig, maar deze historische persoon kwam opeens in haar gedachten. Vreemd genoeg duurde het geen tel, geen seconde, maar een oneindig klein deeltje tijd en opeens was ze bij Jezus. Hij zag er net zo uit als Moira en haar reisgezel. Zijn licht straalde nog feller en de kleur ervan was een mengeling van blauw, zilver en goud. Het was onbeschrijflijk hoe kleuren op deze plek andere schakeringen aannamen. Een dergelijke kleur kende Moira niet van de aarde. Ze voelde meteen een grote liefde voor de aanwezigheid van Jezus: op één of andere manier kenden ze elkaar al.

Moira keek hem aan en dacht aan wat ze wilde vragen, want van binnen besefte ze heel duidelijk dat ze hier was om te leren. De antwoorden kwamen wederom direct, nog voor Moira goed en wel doorhad wat ze had willen vragen. Zoals Moira eerder had herbeleefd wat er in het kamp was gebeurd, waar ze werden overvallen, zo beleefde ze de antwoorden nu ook. Ze werd één met de antwoorden die Jezus gaf. Het leek wel alsof ze deel uitmaakte van de woorden die hij sprak. Ze ervaarde geluiden en geuren compleet anders. Ze zag alles in een bijzonder licht, alsof ze meedeed aan een schouwspel dat zich in haarzelf leek af te spelen. Het was alsof ze herinneringen ophaalde aan iets waar ze lange tijd niet aan gedacht had. Doordat ze buiten haar lichaam was, voelde alles anders. Moira rook geuren die haar volstrekt onbekend waren. Een mengeling van bloemen en kruiden, die de herinneringen een extra diepte gaven. Ook de geluiden die zich bij de emoties aandienden leken het gevoel te bespelen. Ze werd één met die beelden, met die gevoelens en geluiden. Het gevoel van tijd en ruimte verdween. Moira ging helemaal op in wat ze daar, buiten haar lichaam, beleefde. In het aardse leven houdt ze ervaringen regelmatig tegen, om zichzelf te beschermen. Dit gebeurt vooral als emoties te heftig worden. Maar omdat ze geen lichaam meer had, ervoer ze ook geen fysieke emoties meer. Alleen de pure ervaring was er, zonder de bagage van zware emoties die zich anders vaak aandienden. Alles wat ze zag en beleefde, kon Moira in pure vorm ontvangen. Hierdoor was de ervaring veel intenser en kon ze ook niet onder de kracht ervan uitkomen. Hier was ze volledig aanwezig. Ze kon zich niet verstoppen achter maskers van boosheid, wrok, pijn of verdriet. Ze was gewoon de pure vorm die ze diep van binnen is.

Moira’s reis door het Universum
Jezus wist telkens weer welke vragen Moira wilde gaan stellen en de antwoorden kwamen steeds sneller en sneller. Ze kon niet bevatten hoe snel de wereld werkte waar ze zich in bevond. Alles was er al. Alle kennis en alle personen die ooit geleefd hadden. Ze waren er allemaal. Tijdens de reis door het universum kon ze deze wereld verkennen en ervaren hoe het daar werkte. Het verhaal van Jezus was hoopgevend. “De aarde is oorspronkelijk een plaats van liefde. Een plek die gecreëerd is vanuit het oneindige licht om haar bewoners in een dichte structuur, waarin licht en liefde niet vanzelfsprekend zijn, te leren leven als Goden. Mensen zijn gemaakt uit het licht waarvan ook de aarde is gemaakt. De bron van dit licht, dat door mensen God, Jaweh of Allah wordt genoemd, maar soms ook het universum of de bron of het Al, heeft ervoor gekozen om zijn licht te verspreiden in een fysieke wereld. Alleen op die manier kan je ervaren wie de bron werkelijk is. Wij allemaal samen zijn de uiterlijke verschijningsvormen van het Goddelijke licht, van de energie van het universum. En de aarde is een levend wezen dat geheel uit dat licht is gebouwd. Elk minuscuul deeltje is gebouwd uit dit ene grote licht. Alle wezens die leven kunnen het licht uitbouwen, zelf bepalen wat ze willen leren en creatieve uitingen in de fysieke wereld manifesteren. Maar omdat enkele wezens vergaten dat ze zelf een deeltje van het licht waren, kozen ze ervoor om hun eigen weg te gaan en zich van Gods wil af te zonderen. En zo kwam het, dat de mensheid niet meer haar eigen licht kon ervaren, omdat deze kennis bijna geheel verloren was. Het is de keuze van de mens geweest om weg te lopen van zijn eigen Goddelijke natuur. Daardoor ontstonden situaties, waarin mensen egoïstisch gingen handelen om het gemis dat ze in zichzelf gecreëerd hadden op te vullen. Mensen werden steeds angstiger en agressiever. Ze gingen elkaar bestrijden. De innerlijke strijd die ze voerden, werd ook zichtbaar in de buitenwereld. Hierdoor zijn oorlogen ontstaan en situaties van honger, misbruik en ellende.
Gedurende enkele millennia was het Licht op aarde bijna geheel verduisterd en konden zelfs de meest liefdevolle mensen maar moeilijk door die dichte, donkere lagen heen komen. Daarom stuurde God mij, zijn zoon, om het Licht opnieuw naar de aarde te brengen. En nu, meer dan 2000 jaar later, heeft het Licht vele mensen aangeraakt en zie je langzaam dat de mensheid in zijn totaliteit heel voorzichtig weer liefdevoller en respectvoller met elkaar omgaat.
Dat is ook de reden, dat we de spirituele zoekers van jullie planeet les geven op de manier zoals jij nu les van mij krijgt. Dat wat jij nu nodig hebt is, dat je tot het volle bewustzijn komt. Dat je de totale verlichting aanneemt en daarna het licht gaat verspreiden. Het is de grootste wens van God dat mensen het Goddelijke licht in zichzelf terugvinden en het gaan delen met andere mensen. Maar God zal zijn wil nooit aan de mensen opleggen. Ze moeten er zelf voor kiezen om dit pad werkelijk te gaan lopen.” Moira hing aan zijn lippen en zijn verhaal inspireerde haar zo, dat ze er helemaal enthousiast van werd. In feite was het pad dat Jezus zelf had bewandeld als voorbeeld bedoeld voor alle mensen op aarde. Jezus had laten zien dat het leven veel meer is dan een plek van oorlog, honger en pijn. Hij sprak verder: “Er zijn maar heel weinig mensen die mijn pad werkelijk hebben gevonden. Iedereen kan zichzelf verbinden met het bewustzijn waar ik in dat leven aan verbonden was. Het is een frequentie. Een stroom van liefdevolle energie, een frequentie, waarop elk mens zich, vanuit een pure en vrije wil, kan afstemmen. Hierdoor ga je het Goddelijke licht in jezelf opnieuw ervaren en besef je dat je een kind van God bent. Dat je uit zijn energie geboren bent. We noemen dit het Christusbewustzijn.”
Word vervolgd…..

© Lilian Gijsbers 2014-2016 - http://www.lilianders.nl/home.html
Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder schrijftelijke toestemming van de uitgever/auteur. ISBN: 9789-94-022-1301-0

2 opmerkingen:

  1. Prachtig verhaal, gelukkig is het geen echt sprookje. Tot en met de ontmoeting met Jezus, hebben mijn spirituele ervaringen in mijn leven zich op een soortgelijke wijze voorgedaan. Ook de wijze waarop Jezus zich manifesteerde in het Licht, met al zijn kleurschakeringen en zijn geweldig liefdevolle uitstraling, is voor mij zeer herkenbaar. Daarom is dit verhaal voor mij geen sprookje, maar volledige werkelijkheid en allemaal heel herkenbaar. Ik blijf het verhaal met veel interesse volgen! Vooralsnog, dank voor de publicatie hiervan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel voor je prachtige reactie Hugo, ik heb deze aan Lilian doorgestuurd!

      Verwijderen