Tijdloze
Schrijfsels van Lilian Gijsbers
Emoties
als Doel
Iets
houdt me telkens tegen alsof ik een blokkade in me heb, dat me stopt om door te
gaan totdat ik die blokkade heb opgeheven. Wat is het dat dit in mij
veroorzaakt?
Ik voel
me al enkele dagen lusteloos, ik wil alleen maar slapen, even niet voelen.
Gewoon even wegkruipen onder een deken en toegeven aan mijn zieligheid….
Ik merk
dat het moeilijk is afscheid te nemen van mijn vorige manier van leven, een
manier die werd geregeerd door emoties. Blijdschap, verdriet, boosheid, pijn,
euforie, ik was de koningin van de pieken en dalen… En die emoties, die waren
mijn leven. Daardoor voelde ik me mens en kon ik ervaren, kon ik zweven of
juist heel diep zinken, maar het was een leven vanuit emoties als doel.
De
dingen die ik deed waren bedoeld om me emoties te brengen, anders is het leven
zo saai. Dit is wat we allemaal doen, wij mensen zijn meesters in het opzoeken
van emoties. Om ze te kunnen ervaren, creëren wij een inspirerende omgeving
voor onszelf, waar we ons echter totaal niet bewust van zijn. We zien niet dat
we alle gebeurtenissen op ons pad krijgen, omdat we er simpelweg zelf om
gevraagd hebben. Hoe raar dit ook moge klinken, ik weet nu dat het zo is. En
dan ga ik met andere ogen naar al die dingen kijken waarvan ik dacht dat ze mij
overkomen zijn. Hoe ging ik ermee om? Waarom zijn die dingen me overkomen, want
blijkbaar had ik de ervaring nodig om er iets van te leren? Mijn god, wat doet
dat pijn, dat inzicht dat je achteraf krijgt…. De dingen die ik een ander heb
kwalijk genomen, dat ze me in de steek hebben gelaten, dat ze me niet in mijn
waarde lieten, de onrechtvaardigheid die ik in andere mensen zag… Het is niet
zo dat die andere mensen zo verkeerd waren, het is dat ik de lessen nodig had en
dat ik daarom deze mensen heb aangetrokken. Ze kwamen op mijn pad, omdat ik
moest leren dat zwart en wit niet bestaan. De enige kleur is grijs, een beetje
van allebei.
Om dat
te leren kreeg ik dan weer zwart voorgeschoteld en dan weer wit. Maar niemand, geen
enkel mens, is zwart wit, we dragen beide kleuren in ons. En zodra die beide
kleuren in elkaar gaan lopen, lopen we op een dun lijntje, in de flow (het stromen), op de middenlijn van Ying
en Yang. En daar op die lijn, daar is alles gelijk, oftewel alles is één. Je
kunt er niet oordelen, je kunt alleen nog maar beschouwen. Ik kan de pieken en
dalen nauwelijks nog voelen, alsof emoties verleden tijd zijn. Nu is de emotie
niet langer het doel, ZIJN is het doel. Een beschouwende mens, die rust,
sereniteit, nederigheid/bescheidenheid en behulpzaamheid als drijfveren heeft.
Ook is
de mogelijkheid om heerlijk weg te zweven verdwenen, foetsie, kwijt. Ik leef
opeens in het Hier en Nu en kan met geen mogelijkheid bevatten hoe ik voorheen
altijd in het verleden of de toekomst leefde. En al deze nieuwe vormen van
zien, van ervaren, daar voel ik me zwaar ongemakkelijk bij. Maar de mens achter
het Zijn, is ook iemand die zich overgeeft aan een groter doel. Niet langer is
egocentrisme van belang. Nee, de toewijding aan het grotere geheel slokt de
mens die ooit individueel was op ten gunste van de anderen. Je bent letterlijk
overgeleverd aan het lot. Je bent uniek, maar toch ook één met alle anderen. Of
deze andere mens nu denkt in zwart of wit of nog altijd leeft met emoties als
doel, het maakt totaal niet uit. De mens van Zijn heeft geen oordeel, iedereen
mag er zijn.
Deze
mens die leeft vanuit het Zijn is een helper, een liefdevolle mens die de
behoeften van anderen als hoogste prioriteit heeft. Hiervoor zal de helper
alles doen, alles geven en indien nodig zal hij zichzelf zelfs opofferen voor
het grote geheel. Er is geen helper van Zijn die dit niveau kan bereiken zonder
zichzelf op te offeren. Maar is het opofferen? Nee, de helper ziet het als zijn
grootste wens die in vervulling gaat om te mogen dienen. Dienstbaarheid is de
drijfveer van de helper van Zijn. Deze helper voelt het als een grote eer, een
wonder, een cadeau om er voor het grote geheel te mogen zijn.
Natuurlijk
is het in het begin moeilijk om je oorspronkelijke zelf als een blad aan de
boom te zien neerdwarrelen, het individu is niet werkelijk. Het geheel is het
enige dat telt, dat de werkelijke waarheid in zich heeft. Daarom is synergie ook de enige manier om uit het web te
geraken van het afgespleten zijn. Wanneer de helpers van Zijn hun handen ineen
durven slaan, zichzelf op durven geven ten gunste van het grotere geheel, dan
zal alles opnieuw in heelheid geboren worden.
Tranen
wellen op achter mijn ogen. Waar moet je beginnen als eenling in het donker? Is
daar iemand die begrijpt waar de wereld over gaat? Enkele eeuwen lang is er
niemand geweest die op durfde te staan om dit verhaal te verkondigen. Een
enkeling bereikt het niveau van verlichting, maar de stap die daarop volgt
durft niemand te bewandelen. Een grote groep mensen moet verlichting
tegelijkertijd bereiken om daarna gezamenlijk (=synergie) een energie neer te
zetten voor het hele collectief. Tot nu toe kennen we enkele verlichte personen
die ons het voorbeeld hebben gegeven, Boeddha, Jezus, Mozes, Mohammed en enkele
anderen. Maar de tussenliggende tijd van opstaan is zo immens lang, hoe is het
dan mogelijk om in de aankomende periode een grote groep mensen te bereiken die
tegelijkertijd dat niveau van verlichting bereikt? Is daar een mens voor nodig
of een grote gebeurtenis?
De
vraag van het hoe hoeven we niet stellen, we moeten vertrouwen hebben dat de
wereld diens verhaal maakt zoals het bedoeld is. De Mayakalender heeft
voorspeld dat wij mogen vertrouwen op enkele ontwikkelingen die in het grote
plan van de Aarde zijn vastgelegd. Het enige wat wij als helper van Zijn hoeven
te doen is werken aan onszelf, uitreiken naar de ander die jouw voorbeeld wil
volgen en liefdevol alles delen wat je hebt aan energie en kennis. Delen is de
mooiste vorm van liefde die er bestaat. Delen is niet alleen geven, maar ook
ontvangen. En juist ontvangen is hetgeen we onszelf het meeste ontzien. Wanneer
we liefde durven ontvangen, kan de energie stromen en daardoor ontstaat een
helper van Zijn. Deze helper heeft het nodig om liefde te delen, anders valt
hij of zij weer terug in het patroon van dualiteit.
De
helper ondervindt dus een strijd met zichzelf, een pad blijven belopen met zo’n
dun lijntje is een uitdaging. Een uitdaging die je een leven lang, zelfs
meerdere levens achter elkaar, telkens weer lessen geeft die uiteindelijk
leiden tot Oneness… (Eenheid), en dan zijn we heel, compleet en Liefde is onze
drijfveer. En daar aanbeland ben je eenzaam, je voelt je onbegrepen, de mensen
keren zich tegen je, en voor jou is er geen weg terug. Dat is hoe verlichting
nu nog voelt. Het is een pijnlijk geheel van besef, weten, de waarheid kennen,
maar ook onmacht omdat je wilt dat anderen dit ook ervaren. Ze willen echter
niet, ze duwen je weg, ze spugen je uit, ze zijn bang….
Daar
komt het moment dat er maar één ding is dat je kunt doen: doorgaan, want de
aanhouder wint!
Door
Lilian Gijsbers - 15 november 2011
Copyright © 2009 - 2015, Lilian Gijsbers. Alle Rechten Voorbehouden.
In
samenwerking met: Cobie de Haan - http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten